Сказочка - Ирина Круг

Это ветер дует в закрытые окна, срывая с петель.

Это ночь колдует из белого снега, взбивая постель.

Ничего что тропиночка ляжет, она не расскажет, куда ты ходил,

А под утро следы забросает, никто не узнает, кого ты любил.

Я сама решила, сама загадала хоть ночь да, моя.

Ты не бойся милый, что будет, что было — печаль не твоя

Ничего что тропиночка ляжет, она не расскажет, куда ты ходил,

А под утро следы забросает, никто не узнает, кого ты любил.

Ночью песня не слышна и дорога не видна,

Слышит только стук сердец, тут и сказочки конец.

Что мне бог, что мне люди, какое им дело с кем ночь провела.

Кто меня осудит?

Кого я хотела, того и звала!

Ничего что тропиночка ляжет, она не расскажет, куда ты ходил,

А под утро следы забросает, никто не узнает, кого ты любил.

Dit is de wind die door de gesloten ramen waait en ze uit hun scharnieren rukt.

Deze nacht roept witte sneeuw op, die het bed opzweept.

Niets dat het pad zal liggen, het zal niet vertellen waar je ging,

En 's morgens zijn de sporen bedekt, niemand zal weten van wie je hield.

Ik besloot zelf, ik dacht zelf aan minstens een nacht, ja, de mijne.

Wees niet bang, schat, wat er zal gebeuren, wat er is gebeurd - verdriet is niet van jou

Niets dat het pad zal liggen, het zal niet vertellen waar je ging,

En 's morgens zijn de sporen bedekt, niemand zal weten van wie je hield.

's Nachts wordt het lied niet gehoord en is de weg niet zichtbaar,

Hij hoort alleen het kloppen van harten, en dan eindigen de sprookjes.

Wat is God voor mij, wat zijn mensen voor mij, wat maakt het hen uit met wie ze de nacht hebben doorgebracht.

Wie zal mij veroordelen?

Wie ik wilde, heb ik gebeld!

Niets dat het pad zal liggen, het zal niet vertellen waar je ging,

En 's morgens zijn de sporen bedekt, niemand zal weten van wie je hield.