Rolex - Irama

Due soldi in tasca, troppe cicatrici

E capelli scuri come la tua storia

Dei balordi, siamo quattro amici

Troppo ubriaco dentro un' auto nuova

L’odore caldo della pelle viva

Appannava i vetri per l’umidità

Io che ero l’ultimo del tuo lavoro

E forse l’ultimo che ti amerà

Tornai da te il giorno pregando di ritrovarti, provai a rubare il tuo tempo,

ma solamente per parlarti

Non volevi i miei soldi, mi preoccupavo per te

Con leggerezza raccontavi che tua madre non c'è

Da quella volta come le altre sere

Io ci provavo con te, ma non ti offrivo da bere

Rolex non piangere, se la notte arriva, parlami ancora di te

Dicono che certe storie non possono esistere

Io che ti nascondevo a tutti come le mie viscere

Io non la giudicavo la tua vita rubata

Ti rispetavo molto più di qualche troia viziata

E forse è vero un po' mi fa paura

Siamo un castello senza più le mura

Tu, tu che a vent’anni sembri già matura

La prendevi come un’avventura

L’abbiamo fatto davvero, l’abbiamo fatto sincero

Solo coperti da un cielo del mondo di un buco nero

L’abbiamo fatto davvero, l’abbiamo fatto sul serio, solo coperti dal cielo,

forse è per questo che tremo

Non ti ho baciata nemmeno, e scusa se non ti credo, con chi eri stata al letto

tu?

Rolex non piangere, se la notte arriva, parlami ancora di te, con me puoi

Rolex non piangere, se la notte arriva, parlami ancora di me

Seduta all’angolo che mi aspettavi mentre mi chiamavi, io che non ti rispondevo

per paura degli sgami

Lì davanti a te, tu che mi abbracciavi, le tue mani, fredde come il ghiaccio

mentre ripetevi che mi amavi

Mi dispiace partirò domani

Tu mi pregavi come un angelo senza le ali, mentre tremavi, togliermi il

cappotto, «tieni, prendi il mio»

«grazie a dio!», questa notte non avrai più freddo, ma avrò freddo io

Rolex non piangere, se la notte arriva, parlami ancora di te, di te

Twee centen in je zak, te veel littekens

En donker haar zoals je verhaal

Van de dwazen zijn we vier vrienden

Te dronken in een nieuwe auto

De warme geur van levende huid

Het beslagen de ramen van de vochtigheid

Ik die de laatste van je werk was

En misschien wel de laatste die van je zal houden

Ik kwam op de dag bij je terug en smeekte om je weer te vinden, ik probeerde je tijd te stelen,

maar alleen om met jou te praten

Je wilde mijn geld niet, ik maakte me zorgen om je

Lichtjes zei je dat je moeder er niet is

Vanaf die tijd net als de andere avonden

Ik viel je aan, maar ik bood je geen drankje aan

Rolex huil niet, als de nacht komt, vertel me meer over jezelf

Ze zeggen dat bepaalde verhalen niet kunnen bestaan

Ik die je voor iedereen verborg zoals mijn ingewanden

Ik dacht niet dat je leven was gestolen

Ik respecteerde je veel meer dan een verwende slet

En misschien is het waar, het maakt me een beetje bang

We zijn een kasteel zonder muren meer

Jij, jij die op twintig al volwassen lijkt

Je zag het als een avontuur

We hebben het echt gedaan, we hebben het oprecht gedaan

Alleen bedekt door een hemel van de wereld van een zwart gat

We hebben het echt gedaan, we hebben het serieus gedaan, alleen bedekt door de lucht,

misschien beef ik daarom

Ik heb je niet eens gekust, en het spijt me als ik je niet geloof, met wie je naar bed bent geweest

jij?

Rolex huil niet, als de nacht komt, vertel me meer over jezelf, met mij kan dat

Rolex huil niet, als de nacht komt, vertel me meer over mij

Zittend op de hoek op me te wachten terwijl je me riep, ik nam je niet op

uit angst voor sgami

Daar voor je, jij die me omhelsde, je handen, koud als ijs

terwijl je herhaalde dat je van me hield

Sorry dat ik morgen vertrek

Je bad tot mij als een engel zonder vleugels, terwijl je beefde, doe de

jas, "hier, neem de mijne"

"Godzijdank!" Vanavond heb je het niet meer koud, maar ik heb het koud

Rolex huil niet, als de nacht komt, vertel me meer over jou, over jou