Пятнадцать лет - Игорь Николаев

Пятнадцать лет она ждала его любви,

Пятнадцать лет он был слепым, и вот сейчас прозрел,

Пятнадцать лет она мечтала: «Позови»,

А он робел, а он не смел, а может не хотел.

Она была совсем другой пятнадцать лет назад,

Прекрасной, ветренной, шальной, живущей наугад.

И вот внезапно понял он, что ближе сердцу нет,

Чем та, которая чужой была пятнадцать лет.

Наверно глупо, но когда он прошептал:

«Прости, что поздно я пришел сказать тебе люблю»

Он для нее далеким и ненужным стал,

Как-будто все пятнадцать лет промчались во хмелю.

Но хмель прошёл, прошла тоска, разбился хрупкий шар

В котором нежности ждала ранимая душа.

Осколки больше не нужны и боли в сердце нет,

Он опоздал всего лишь на пятнадцать лет.

Пятнадцать лет она ждала его любви,

Он опоздал всего лишь на пятнадцать…

Vijftien jaar wachtte ze op zijn liefde

Vijftien jaar lang was hij blind, en nu is hij weer ziende,

Vijftien jaar droomde ze: "Bellen"

En hij was timide, maar hij durfde niet, of misschien wilde hij niet.

Ze was vijftien jaar geleden heel anders

Mooi, winderig, gek, willekeurig leven.

En toen realiseerde hij zich plotseling dat er geen dichter bij het hart is,

Dan degene die vijftien jaar een vreemdeling was.

Waarschijnlijk dom, maar toen hij fluisterde:

"Het spijt me dat ik te laat kwam om te zeggen dat ik van je hou"

Hij werd afstandelijk en onnodig voor haar,

Het was alsof alle vijftien jaar in een stroomversnelling waren gevlogen.

Maar de hop is voorbij, de melancholie is voorbij, de breekbare bal is gebroken

Waarin een kwetsbare ziel wachtte op tederheid.

De fragmenten zijn niet meer nodig en er is geen pijn in het hart,

Hij was slechts vijftien jaar te laat.

Vijftien jaar wachtte ze op zijn liefde

Hij was pas vijftien te laat...