Портрет - Игорь Николаев

Когда лечу я над огромною землей

Я вглядываюсь в зыбкий лунный свет

Я вижу как прозрачною холодною рукой

Мне облака рисуют твой портрет

Художнику особенно улыбка удалась

Он разгадал ее простой секрет

Вот только глубину твоих бездонных серых глаз

Не передал божественный портрет

Портрет работы поднебесного маэстро

Пусть разбиваются мечты, как зеркала

Сгорят все книги и умолкнут все оркестры

Лишь только б ты со мной всегда была

А, если будет так, что ты расстанешься со мной

И вновь пойдешь по жизни без меня

Я все же буду счастлив, что холодною зимой

Согрел тебя у своего огня

Портрет работы поднебесного маэстро

Пусть разбиваются мечты, как зеркала

Сгорят все книги и умолкнут все оркестры

Лишь только б ты со мной всегда была.

Als ik over het uitgestrekte land vlieg

Ik tuur in het wankele maanlicht

Ik zie hoe met een transparante koude hand

Wolken schilderen jouw portret voor mij

De kunstenaar slaagde er vooral in te glimlachen

Hij ontdekte haar simpele geheim

Dat is gewoon de diepte van je bodemloze grijze ogen

Niet geslaagd voor het goddelijke portret

Portret van de Hemelse Maestro

Laat dromen versplinteren als spiegels

Alle boeken zullen branden en alle orkesten zullen zwijgen

Was je maar altijd bij me

En als het gebeurt dat je het uitmaakt met mij

En weer ga je door het leven zonder mij

Ik zal nog steeds blij zijn dat in de koude winter

Verwarmde je door mijn vuur

Portret van de Hemelse Maestro

Laat dromen versplinteren als spiegels

Alle boeken zullen branden en alle orkesten zullen zwijgen

Was je maar altijd bij me.