Abîmé - Hatik

J’ai balancé mon sourire par la fenêtre depuis qu’j’ai perdu l’Nord au fond

d’la banlieue Ouest

Ici, ça parle qu’en drogue du Sud ou armes de l’Est donc on s’pe-ta pour des

histoires de merde comme à Los Angeles

La rue, c’est pas la foire, ma vie, c’est pas l’Afrique, mais j’vois pleins

d’visages tristes

Et si ma mère pleure sur commande, ça n’fait pas d’elle une actrice

Deux fils sur trois dans l’tier-quar, deux fils sur trois sur des fiches

T’as peur des flics, accro à la tise ou bien casseur de vitres

J’aide la voisine à porter ses courses mais j’fous l’bordel en bas d’sa tour

J’suis dans l’binks avec Mehdi et Mamadou, l’p’tit frère d’Hapsatou

Et y a mon p’tit, il lève le cross, il tient bien l’ralenti mais il a d’jà

perdu ses deux darons

J’comprends l’envie d’se frotter au danger, nan, nan, j’vais pas mentir

J’ai d’jà pris l’volant, fermé les yeux en pensant à ma tombe

J’ai d’jà pris l’volant, fermé les yeux en pensant à ma tombe

Et j’suis abîmé, abîmé, comme les billets qui traînent au fond d’ma poche, abîmé

J’suis abîmé, abîmé, comme les billets qui traînent au fond d’ma poche, abîmé

À l’heure où j’te parle, j’suis en guerre avec des amis d’longue date

Des daronnes s’en remettent à Dieu quand leurs fils rentrent trop tard

Tous les jours, j’entends qu’un tel ou un tel a perdu la vie, la course à

l’oseille nous a pourri

Mon p’tit reuf chauffe la lame et l’destin sonne l’alarme

T’es seul aux Arrivants et c’est pas l’iaps qui sauve ton âme

Dis-moi, pourquoi tu sors ton arme?

T’as pas les couilles de tirer mais tu

l’as sortie donc ta vie, on va t’la r’tirer

C’est l’concours de celui qui a le cœur le plus noir

Poumons et cerveau encrassés, oseille encaissé, pêchés entassés

Nos démons enlacés, sang sur les lacets

Tellement habitué aux ténèbres qu’en plein jour, on peut plus voir

On fait des séries d’tractions lestées avec le poids d’nos erreurs

Capuchés en errance, le regard noir est rempli d’aigreur

Des litres écoulés et on s’sent couler

Des grandes menaces, on sait déjà c’qui va en découler

Des traces de craie sur le sol, croco ensanglanté

C’est pour mes enfants d’la tess qui font du mal sans s’en vanter

Eh, c’est pour mes enfants d’la tess qui font du mal sans s’en vanter

Et j’suis abîmé, abîmé, comme les billets qui traînent au fond d’ma poche, abîmé

J’suis abîmé, abîmé, comme les billets qui traînent au fond d’ma poche, abîmé

Ik gooide mijn glimlach uit het raam sinds ik het noorden onderaan verloor

uit de westelijke buitenwijken

Hier wordt alleen gesproken over drugs uit het Zuiden of wapens uit het Oosten, dus we zijn even stil voor

shitty verhalen zoals in Los Angeles

De straat is niet de kermis, mijn leven is niet Afrika, maar ik zie genoeg

droevige gezichten

En als mijn moeder op commando huilt, maakt dat haar nog geen actrice

Twee zonen van de drie in de tier-quar, twee zonen van de drie op kaarten

Je bent bang voor de politie, verslaafd aan wiet of een raambreker

Ik help de buurvrouw haar boodschappen te dragen, maar ik verpest de rotzooi onderaan haar toren

Ik zit in de put met Mehdi en Mamadou, het kleine broertje van Hapsatou

En daar is mijn kleintje, hij heft het kruis op, hij houdt de loze put vast, maar hij heeft het al

verloor zijn twee darons

Ik begrijp de wens om met gevaar te confronteren, nee, nee, ik ga niet liegen

Ik heb het stuur al gepakt, mijn ogen gesloten en aan mijn graf gedacht

Ik heb het stuur al gepakt, mijn ogen gesloten en aan mijn graf gedacht

En ik ben beschadigd, beschadigd, zoals de kaartjes die in mijn zak rondslingeren, beschadigd

Ik ben beschadigd, beschadigd, zoals de kaartjes die in mijn zak rondslingeren, beschadigd

Terwijl ik tegen je praat, ben ik in oorlog met oude vrienden

Daronnes vertrouwen op God als hun zonen te laat thuiskomen

Elke dag hoor ik dat die-en-die zijn leven heeft verloren, de race om...

de zuring heeft ons verrot

Mijn kleine ei verwarmt het mes en het lot slaat alarm

Je bent alleen bij Nieuwkomers en het zijn niet de iaps die je ziel redden

Vertel me, waarom trek je je pistool?

Je hebt niet de ballen om te schieten, maar jij

Dus je hebt het uit je leven gehaald, we gaan het van je afpakken

Het is de wedstrijd van degene met het donkerste hart

Longen en hersenen verstopt, zuring verzonken, zonden opgestapeld

Onze demonen verstrengeld, bloed aan de schoenveters

Zo gewend aan duisternis dat je op klaarlichte dag niet kunt zien

We doen series van gewogen pull-ups met het gewicht van onze fouten

Zwervend met een kap, de schittering is gevuld met zuurheid

Liters gingen voorbij en we voelen ons zinken

Grote bedreigingen, we weten al wat er van komt

Krijtsporen op de vloer, bloederige krokodil

Het is voor mijn kinderen van de tess die kwaad doen zonder erover op te scheppen

Hé, het is voor mijn kinderen van de tess die kwaad doen zonder erover op te scheppen

En ik ben beschadigd, beschadigd, zoals de kaartjes die in mijn zak rondslingeren, beschadigd

Ik ben beschadigd, beschadigd, zoals de kaartjes die in mijn zak rondslingeren, beschadigd