La maison tranquille - Guy Beart

Une maison tranquille

Dans un jardin

Près des bruits de la ville

Et pourtant loin

Il n’y a qu’un étage

Avec un toit

Où glissent les orages

Les vents, les mois

Sur la rampe une boule

Lisse à la main

Un vieux tapis déroule

Son doux chemin

Une odeur de tendresse

Et de pain frais

Secrètement nous presse

À dire vrai

À écouter sans peine

Un cœur qui bat

Alors que se démènent

Les gens là-bas

La nuit, de ma fenêtre

Parfois, j’entends

Des sons venant peut-être

Du fond des temps

C’est un train de campagne

Tout démodé

Mon piano l’accompagne

Désaccordé

Et ce chat qui ronronne

Inquiétant

C’est mon vieux téléphone

Qui grelottant

M’apporte un peu tes rires

Tes pleurs aussi

Mon amour en délire

Si loin d’ici

Een rustig huis

In een tuin

Dicht bij de geluiden van de stad

En toch ver

Er is maar één verdieping

Met een dak

Waar de stormen glijden

De wind, de maanden

Op de helling een bal

hand glad

Een oud vloerkleed rolt uit

Zijn zoete manier

Een geur van tederheid

En vers brood

druk stiekem op ons

Eerlijk

Makkelijk om naar te luisteren

een kloppend hart

terwijl worstelt

De mensen daar

'S Nachts, vanuit mijn raam

Soms hoor ik

Klinkt misschien komen

Uit de diepten van de tijd

Het is een landtrein

Allemaal ouderwets

Mijn piano begeleidt het

uit de toon

En deze spinnende kat

zorgen maken

Dit is mijn oude telefoon

Wie huivert?

Breng me een beetje je lach

Jouw tranen ook

Mijn uitzinnige liefde

Zo ver van hier