Вторая история - GroTTesque

Надежда найти затерянный храм угасала вместе с жизнями экипажа, который стал жертвой опаснейшей авантюры.

И вот наступил тот час, когда капитан оказался наедине с собой и своими мыслями - один среди бесконечных снегов.

В его руках был подаренный сыном компас, стрелка которого продолжала свой бег.

Именно это неумолимое движение и заставило путешественника окончить поиски здесь и сейчас.

Паровой реактор корабля, вырабатывающий жизненно важное тепло, был выведен капитаном на предельную мощность.

Оставалось лишь ждать его скорого выхода из строя и мощнейшего взрыва.

Это позволит капитану пробиться сквозь толщу льда и заглянуть в глубины, о возможности изучения которых никто не мог и помыслить.

Прогремел взрыв, клубы дыма и ледяной пыли рассеялись, настало время заглянуть в неизвестность.

Капитан оказался на краю ледяной коры.

Он безмолвно упал на колени и вглядывался в тёмные своды пещер в недрах полярного края.

Время замерло, путешественник больше не ощущал его.

Он брёл по тёмным коридорам и судорожно пытался найти источники заветных знаний: начертания, письмена, свитки - хоть что-нибудь...

Но в конце пути ему открылось нечто большее.

Путешественник услышал голоса, которые привели его к просторному залу, где было заковано древнейшее из существ, земное воплощение природного и технологического начал - Стальное Сердце.

De hoop om de verloren tempel te vinden vervaagde samen met het leven van de bemanning, die het slachtoffer werd van het gevaarlijkste avontuur.

En toen kwam het uur dat de kapitein alleen was met zichzelf en zijn gedachten - alleen tussen de eindeloze sneeuw.

In zijn handen was een kompas gepresenteerd door zijn zoon, waarvan de pijl bleef lopen.

Het was deze onverbiddelijke beweging die de reiziger dwong de zoektocht hier en nu te beëindigen.

De stoomreactor van het schip, die levenswarmte produceert, werd door de kapitein op maximaal vermogen gebracht.

Het bleef alleen wachten op de dreigende mislukking en een krachtige explosie.

Hierdoor kan de kapitein door de dikte van het ijs breken en in de diepte kijken, de mogelijkheid om te verkennen die niemand zelfs maar kon bedenken.

Een explosie donderde, rookwolken en ijsstof verdwenen, het was tijd om in het onbekende te kijken.

De kapitein bevond zich op de rand van de ijskorst.

Hij viel stil op zijn knieën en tuurde in de donkere gewelven van grotten in de ingewanden van het poolgebied.

De tijd stond stil, de reiziger voelde het niet meer.

Hij dwaalde door de donkere gangen en probeerde verwoed de bronnen van de gekoesterde kennis te vinden: inscripties, brieven, rollen - in ieder geval iets ...

Maar aan het einde van de reis werd hem iets meer onthuld.

De reiziger hoorde stemmen die hem naar een ruime hal leidden waar het oudste schepsel, de aardse belichaming van natuurlijke en technologische principes - het Hart van Staal, werd vastgeketend.