Mon arbre - Gilbert Bécaud

Il avait poussé par hasard

Dans notre cour sans le savoir

Comme un aveugle dans le noir

Mon arbre

Il était si petit

Que c'était mon ami

Car j'étais tout petit

Comme lui

J’attendais de lui le printemps

Avec deux ou trois fleurs d’argent

Un peu de vert, un peu de blanc

Mon arbre

Et ma vie s’accrochait

A cet arbre léger

Qui grandissait

Comme je grandissais

Je savais qu'à force d’amour

Avec un peu d’eau tous les jours

Il ferait exploser la cour

Mon arbre

Qu’il grimperait de joie

Bien par-dessus mon toit

Pour toucher le soleil

De ses doigts

Quand le printemps nous fut donné

Toute la cour le regardait

Se demandant jusqu’où irait

Mon arbre

Mais moi je savais bien

Qu’il irait très très loin

Qu’il monterait jusqu’au soleil

Au moins

Un jour il a fallu gagner

J’ai voyagé, j’ai travaillé

Mais je ne l’ai pas oublié

Mon arbre

Si je reviens chez moi

Et s’il est encor là

Qui sait s’il me reconnaîtra

Mon arbre, mon arbre, mon arbre

Hij had per ongeluk geduwd

Onbewust in onze achtertuin

Als een blinde in het donker

mijn boom

Hij was zo klein

Dat was mijn vriend

Omdat ik heel jong was

Hem leukvinden

Ik verwachtte lente van hem

Met twee of drie zilveren bloemen

Een beetje groen, een beetje wit

mijn boom

En mijn leven hing aan

Naar deze lichte boom

wie is opgegroeid?

Toen ik opgroeide

Ik wist dat door liefde

Met elke dag een beetje water

Hij zou de tuin opblazen

mijn boom

Dat hij met vreugde zou klimmen

Weg over mijn dak

Om de zon aan te raken

Met zijn vingers

Toen de lente aan ons werd gegeven

De hele rechtbank keek naar hem

Benieuwd hoe ver zou gaan

mijn boom

Maar ik wist het goed

Dat hij heel erg ver zou gaan

Dat hij naar de zon zou klimmen

Tenminste

Op een dag moesten we winnen

Ik reisde, ik werkte

Maar ik ben het niet vergeten

mijn boom

Als ik thuiskom

En als hij er nog is

Wie weet of hij me herkent

Mijn boom, mijn boom, mijn boom