La balade des baladins - Gilbert Bécaud

Les baladins qui serpentent les routes

Viennent de loin parmi les cbamps de blé.

Les bonnes gens regardent et les écoutent

Et les étoiles leur parlent de danser.

Les vieux châteaux dressés du fond du Moyen Âge

Semblent guider leurs pas légers comme un matin.

Et parmi les donjons perchés dans les nuages

Des princesses leur font des signes avec les mains.

Mais les gars de vingt ans qui ressemblent à des dieux

Insouciants et joyeux parmi leurs rondes folles

Passent sous les donjons sans dire une parole.

Ils ne regardent pas les bras tendus vers eux.

Danse donc, joli baladin, c’est la ballade, c’est la ballade.

Danse donc, joli baladin, c’est la ballade d’Arlequin.

Les baladins qui serpentent les routes

Qui sont-ils donc dans leur costume d’or?

Des vagabonds ou des dieux en déroute?

Ils n’ont que des chansons pour seul trésor.

Quand ils n’auront plus soif, ayant bu à la brume

Ils danseront pieds nus sur des fils argentés.

Que cinq mille araignées tisseront sous la lune

D’une branche de houx jusqu’aux sapins gelés.

Ils sont accompagnés dans la ronde divine

Par les enfants des rois aux longs cheveux bouclés.

C’est un cortège bleu de mille mandolines

Où flottent un peu partout des voiles de mariée.

Danse donc, joli baladin, c’est la ballade, c’est la ballade.

Danse donc, joli baladin, c’est la ballade de l’Arlequin.

C’est ainsi que l’on vit le plus grand mariage

De la fille du vent avec un arlequin.

Mais tout cela n'était qu’un fragile mirage

Et je reste tout seul avec mes lendemains.

Ohé, les baladins, vous partez … Emmenez-moi.

De wandelaars die de wegen dwalen

Kom van ver tussen de tarwevelden.

Goede mensen kijken en luisteren

En de sterren zeggen dat ze moeten dansen.

De oude kastelen gebouwd vanaf het begin van de middeleeuwen

Lijkt hun voetstappen licht als een ochtend te leiden.

En tussen de kerkers hoog in de wolken

Prinsessen zwaaien met hun handen naar hen.

Maar twintigjarige jongens die op goden lijken

Zorgeloos en vrolijk tussen hun wilde rondjes

Ga onder de kerkers door zonder een woord te zeggen.

Ze kijken niet naar hun uitgestrekte armen.

Dus dans, mooie zwerver, het is de ballad, het is de ballad.

Dans dan, mooie zwerver, het is de ballade van Harlequin.

De wandelaars die de wegen dwalen

Wie zijn zij in hun gouden kostuum?

Zwervers of verdreven goden?

Hun enige schat zijn liedjes.

Wanneer ze geen dorst meer hebben, dronken uit de mist

Ze zullen blootsvoets dansen op zilveren draden.

Die vijfduizend spinnen zullen weven onder de maan

Van een hulsttak tot bevroren dennenbomen.

Ze worden begeleid in de goddelijke ronde

Door de kinderen van koningen met lang krullend haar.

Het is een blauwe processie van duizend mandolines

Waar overal bruidssluiers zweven.

Dus dans, mooie zwerver, het is de ballad, het is de ballad.

Dans dan, mooie zwerver, het is de ballade van de Harlekijn.

Zo wordt het mooiste huwelijk geleefd

Van het meisje van de wind met een harlekijn.

Maar het was allemaal maar een fragiele luchtspiegeling

En ik ben helemaal alleen gelaten met mijn morgen.

Ahoy, zwervers, jullie gaan weg... Neem me mee.