The Great Divide - Fucked Up

Out damned spot!

Out I say!", overseeing the damage we create.

Stuck the knife to the hilt.

Now I’m the one who bares the guilt.

Just a bard in hero’s dress.

Sing the songs, life’s a mess.

A fib everytime I say I’m free.

War is over, battle’s done.

We’re brokenhearted and evil won.

Lick our wound to satiate.

An overwhelming urge to retaliate.

Heads down, hides the shame.

Of a reluctant agent of change.

We’ll carry the burden for eternity.

With ashen faces and extended fingers.

We point the blame for what’s been done.

But with mouths agape we find a way to sing along.

With reddened faces and pointed fingers.

We express disdain at what’s been done.

Yet we all know the words to sing along to the songs.

The better days that we extol.

Were wasted away by youthful fools.

We ushered in all that corrupts.

Now we’re drowning in the glut.

Are or dreams worth anymore than the ones that came before?

Why can’t we accept the responsibility?

With ashen faces and extended fingers.

We point the blame for what’s been done.

But with mouth agapes we find a way to sing along.

With reddened faces and pointed fingers.

We express disdain at what’s been done.

Yet we all know the words to sing along the songs.

For a second I figured it out, but it fell apart.

For a second I thought it out, but it fell apart.

For a second that it all made sense, but it fell apart.

For a second I made peace with it, but it fell apart.

Why should I be any special?

Why shouldn’t I feel conflicted?

Why should I be any different?

This after all is what we inflicted?

With ashen faces and extended fingers.

We point the blame for what’s been done.

But with mouths agape we find a way to sing along.

With reddened faces and pointed fingers.

We express disdain at what’s been done.

Yet we all know the words to sing along the songs.

Uit verdomde plek!

Out I say!", die toezicht houdt op de schade die we aanrichten.

Steek het mes tot het uiterste.

Nu ben ik degene die de schuld draagt.

Gewoon een bard in heldenjurk.

Zing de liedjes, het leven is een puinhoop.

Elke keer als ik zeg dat ik vrij ben, een fooi.

De oorlog is voorbij, de strijd is gestreden.

We zijn gebroken van hart en het kwaad heeft gewonnen.

Lik onze wond om te verzadigen.

Een overweldigende drang om wraak te nemen.

Hoofd naar beneden, verbergt de schaamte.

Van een onwillige agent van verandering.

We zullen de last voor de eeuwigheid dragen.

Met asgrauwe gezichten en uitgestrekte vingers.

We geven de schuld aan wat er is gedaan.

Maar met open mond vinden we een manier om mee te zingen.

Met rode gezichten en puntige vingers.

We uiten minachting over wat er is gedaan.

Toch kennen we allemaal de woorden om mee te zingen met de liedjes.

De betere dagen die we ophemelen.

Werd weggegooid door jeugdige dwazen.

We hebben alles wat corrumpeert ingeluid.

Nu verdrinken we in de overvloed.

Zijn of zijn dromen meer waard dan de vorige?

Waarom kunnen we de verantwoordelijkheid niet aanvaarden?

Met asgrauwe gezichten en uitgestrekte vingers.

We geven de schuld aan wat er is gedaan.

Maar met open mond vinden we een manier om mee te zingen.

Met rode gezichten en puntige vingers.

We uiten minachting over wat er is gedaan.

Toch kennen we allemaal de woorden om de liedjes mee te zingen.

Even begreep ik het, maar het viel uit elkaar.

Even dacht ik erover na, maar het viel uit elkaar.

Heel even was het allemaal logisch, maar het viel uit elkaar.

Even heb ik er vrede mee gesloten, maar het viel uit elkaar.

Waarom zou ik speciaal zijn?

Waarom zou ik me niet in conflict voelen?

Waarom zou ik anders zijn?

Dit is tenslotte wat we hebben toegebracht?

Met asgrauwe gezichten en uitgestrekte vingers.

We geven de schuld aan wat er is gedaan.

Maar met open mond vinden we een manier om mee te zingen.

Met rode gezichten en puntige vingers.

We uiten minachting over wat er is gedaan.

Toch kennen we allemaal de woorden om de liedjes mee te zingen.