Life in Paper - Fucked Up

Who can I trust?

All I see is an empty sky.

Who can I trust?

What good’s a God

Who can’t hear my cries?

Who can I trust?

These paper walls

Are closing in on me.

Who can I trust?

Nothing left for me to believe.

With crooked compass, you navigate.

And slanted motive, you narrate.

Cross the lines to twist fate.

Lose the plot as you obdurate.

Prop yourself on a turn of phrase.

What are you hiding, why are you afraid?

I see a bias lurking in your verbs.

Your actions speak louder than your words.

As you allege I must object.

You are the cause to the effect.

Who can I trust?

All I see is an empty sky.

Who can I trust?

What good’s a God

Who can’t hear my cries?

Who can I trust?

These paper walls

Are closing in on me.

Who can I trust?

Nothing left for me to believe.

Dot your I’s and cross your T’s.

Build a cage of words and throw away the keys.

Paint a picture with foul adjectives.

Punish the subject with the subjective.

Steal the scene for your pronouncement

Of a sentence for the common nouns.

But you changed the name before the predicate —

An error of grammatical etiquette.

I stand alone with my independent clause:

She may be gone but I am not the cause.

You left your role with your passive voice.

Our outcome is not your choice.

Tried to set the tone and tense.

This life in paper that you have spent

Has left you cruel and discontent.

Rip the pages right out of your book.

Blind to your words, deaf to your hooks.

Escape the tempo and the time.

I cut the bars and fall out of my lines.

Who can I trust?

All I see is an empty sky.

Who can I trust?

What good’s a God

Who can’t hear my cries?

Who can I trust?

These paper walls

Are closing in on me.

Who can I trust?

Nothing left for me to believe.

Wie kan ik vertrouwen?

Ik zie alleen een lege lucht.

Wie kan ik vertrouwen?

Wat heb je aan een God

Wie kan mijn gehuil niet horen?

Wie kan ik vertrouwen?

Deze papieren muren

Komen op me af.

Wie kan ik vertrouwen?

Ik hoef niets meer te geloven.

Met krom kompas navigeer je.

En een schuin motief, vertel je.

Overschrijd de grens om het lot te verdraaien.

Verlies de plot terwijl je verhardt.

Steun jezelf in een zin.

Wat verberg je, waarom ben je bang?

Ik zie een vooroordeel op de loer in je werkwoorden.

Je daden spreken meer dan je woorden.

Zoals u beweert, moet ik bezwaar maken.

Jij bent de oorzaak van het gevolg.

Wie kan ik vertrouwen?

Ik zie alleen een lege lucht.

Wie kan ik vertrouwen?

Wat heb je aan een God

Wie kan mijn gehuil niet horen?

Wie kan ik vertrouwen?

Deze papieren muren

Komen op me af.

Wie kan ik vertrouwen?

Ik hoef niets meer te geloven.

Zet je I's en kruis je T's.

Bouw een kooi met woorden en gooi de sleutels weg.

Schilder een afbeelding met lelijke bijvoeglijke naamwoorden.

Straf het onderwerp met het subjectieve.

Steel de scène voor je uitspraak

Van een zin voor de zelfstandige naamwoorden.

Maar je hebt de naam vóór het predikaat gewijzigd:

Een fout in de grammaticale etiquette.

Ik sta alleen met mijn onafhankelijke clausule:

Ze is misschien weg, maar ik ben niet de oorzaak.

Je verliet je rol met je passieve stem.

Onze uitkomst is niet jouw keuze.

Probeerde de toon en gespannen te zetten.

Dit leven op papier dat je hebt uitgegeven

Heeft je wreed en ontevredenheid achtergelaten.

Rip de pagina's rechtstreeks uit je boek.

Blind voor je woorden, doof voor je haken.

Ontsnap aan het tempo en de tijd.

Ik knip de tralies door en val uit mijn lijnen.

Wie kan ik vertrouwen?

Ik zie alleen een lege lucht.

Wie kan ik vertrouwen?

Wat heb je aan een God

Wie kan mijn gehuil niet horen?

Wie kan ik vertrouwen?

Deze papieren muren

Komen op me af.

Wie kan ik vertrouwen?

Ik hoef niets meer te geloven.