Inverno - Franco Battiato

Sale la nebbia sui prati bianchi

Come un cipresso nei camposanti

Un campanile che non sembra vero

Segna il confine fra la terra e il cielo

Ma tu che vai, ma tu rimani

Vedrai la neve se ne andrà domani

Rifioriranno le gioie passate

Col vento caldo di un’altra estate

Anche la luce sembra morire

Nell’ombra incerta di un divenire

Dove anche l’alba diventa sera

E i volti sembrano teschi di cera

Ma tu che vai, ma tu rimani

Anche la neve morirà domani

L’amore ancora ci passerà vicino

Nella stagione del biancospino

La terra stanca sotto la neve

Dorme il silenzio di un sonno greve

L’inverno raccoglie la sua fatica

Di mille secoli, da un’alba antica

Ma tu che stai, perché rimani?

Un altro inverno tornerà domani

Cadrà altra neve a consolare i campi

Cadrà altra neve sui camposanti

De mist stijgt op over de witte weiden

Als een cipres op het kerkhof

Een klokkentoren die niet echt lijkt

Markeer de grens tussen de aarde en de lucht

Maar jij die gaat, maar jij blijft

Je zult zien dat de sneeuw morgen zal verdwijnen

Vroegere vreugden zullen weer tot bloei komen

Met de hete wind van een nieuwe zomer

Het licht lijkt ook te sterven

In de onzekere schaduw van een wording

Waar zelfs de dageraad avond wordt

En de gezichten zien eruit als wasschedels

Maar jij die gaat, maar jij blijft

De sneeuw zal morgen ook sterven

Liefde gaat nog steeds aan ons voorbij

In het meidoornseizoen

De vermoeide aarde onder de sneeuw

Hij slaapt in de stilte van een zware slaap

De winter verzamelt zijn vermoeidheid

Duizend eeuwen, van een oude dageraad

Maar wat ben je, waarom blijf je?

Morgen komt er weer een winter

Er zal meer sneeuw vallen om de velden te troosten

Er zal meer sneeuw vallen op de begraafplaatsen