Il Mantello E La Spiga - Franco Battiato

Sotto l’ombra sospiravi

pastore di ombre e di sotterranei segreti

parlavi di una vita trascorsa.

Come sempre le foglie cadono d’autunno.

Intona i canti dei veggenti

cedi alla saggezza

alle scintille di fuochi ormai spenti,

regolati alle temperature e alle frescure delle notti:

lascia tutto e seguiti.

Guarda le distese dei campi, perditi in essi

e non chiedere altro.

Lasci un’orma attraverso cui tu stesso

ti segui nel tempo e ti riconosci.

Correvi con la biga nei circhi.

E fosti pure un’ape delicata,

il gentile mantello che coprì le spalle di qualcuno.

Lascia tutto e seguiti.

I tuoi occhi dunque trascorrono svagati

ed ozi come una spiga.

Come sempre le foglie cadono d’autunno.

Onder de schaduw zuchtte je

herder van schaduwen en geheime kerkers

je had het over een vorig leven.

Zoals altijd vallen de bladeren in de herfst.

Zing de liederen van de zieners

toegeven aan wijsheid

naar de vonken van gedoofde vuren,

aangepast aan de temperaturen en koelte van de nachten:

laat alles achter en volg.

Kijk naar de uitgestrektheid van de velden, verdwaal erin

en vraag niet meer.

Je laat een voetafdruk achter waardoor je zelf

je volgt jezelf in de tijd en je herkent jezelf.

Je rende met de wagen in circussen.

En je was ook een delicate bij,

de zachte mantel die iemands schouders bedekte.

Laat alles achter en volg.

Je ogen gaan dus voorbij aan onoplettendheid

en je lui als een oor.

Zoals altijd vallen de bladeren in de herfst.