Emma - Franco Battiato

Alla fine di Settembre

carico di umidit,

io mi abbandono ai miei pensieri,

n pentimenti o verit…

Il cervello si fonde alle tue menzogne

mi indigno per la tua violenza,

e reclamo l’oblio,

un po' di piet…

Settembre mi ascolta

piovoso e instabile.

Aspetto ancora il mio momento,

che presto verr:

un luogo nel mondo,

giusto per ingannare,

la freccia che mi uccider.

Mio capitano andiamo avanti.

L’ardore dei miei sensi

eternamente ritorna,

con severo disordine.

La febbre per le membra.

La volutt finale della verit

o di un colpo di pistola?

Alla fine di Settembre

carico di umidit,

mi lascio andare al mio destino,

senza rimorsi, in libert.

Il mio io si riprende

la sua monotonia.

La luce si illumina

in fondo ai viali.

Aspetto ancora il mio momento

aspettando l’inverno.

Eind september

geladen met vocht,

Ik geef mezelf over aan mijn gedachten,

n berouw of waarheid ...

Het brein versmelt met je leugens

Ik ben verontwaardigd over uw geweld,

en claim vergetelheid,

beetje jammer...

September luistert naar mij

regenachtig en onstabiel.

Ik wacht nog steeds op mijn moment,

dat komt binnenkort:

een plek in de wereld,

gewoon om te bedriegen,

de pijl die me zal doden.

Mijn kapitein, laten we verder gaan.

Het vuur van mijn zintuigen

eeuwig terugkeert,

met ernstige stoornis.

Koorts voor de ledematen.

De laatste wellust van de waarheid

of een pistoolschot?

Eind september

geladen met vocht,

Ik liet mezelf gaan naar mijn lot,

zonder spijt, in vrijheid.

Mijn ego herstelt

zijn eentonigheid.

Het licht gloeit

aan het einde van de lanen.

Ik wacht nog steeds op mijn moment

wachten op de winter.