Et un jour une femme - Florent Pagny, Marc Lavoine

D’avoir passé des nuits blanches à rêver

Ce que les contes de fées vous laissent imaginer

D’avoir perdu son enfance dans la rue

Des illusions déçues passer inaperçu

D'être tombé plus bas que la poussière

Et à la terre entière

En vouloir puis se taire

D’avoir laissé jusqu'à sa dignité

Sans plus rien demander

Qu’on vienne vous achever

Et un jour une femme

Dont le regard vous frôle

Vous porte sur ses épaules

Comme elle porte le monde

Et jusqu'à bout de force

Recouvre de son écorce

Vos plaies les plus profondes

Puis un jour une femme

Met sa main dans la votre

Pour vous parler d’un autre

Parce qu’elle porte le monde

Et jusqu’au bout d’elle même

Vous prouve qu’elle vous aime

Par l’amour qu’elle inonde

Jour après jour vous redonne confiance

De toute sa patience

Vous remet debout

Trouver en soi un avenir peut-être

Et surtout l’envie d'être

Ce qu’elle attend de vous

Et un jour une femme

Dont le regard vous frôle

Vous porte sur ses épaules

Comme elle porte le monde

Et jusqu'à bout de force

Recouvre de son écorce

Vos plaies les plus profondes

Vos plaies les plus profondes

Et un jour une femme

Met sa main dans la votre

Pour vous parler d’un autre

Parce qu’elle porte le monde

Et jusqu’au bout d’elle même

Vous prouve qu’elle vous aime

Par l’amour qu’elle inonde

Par l’amour qu’elle inonde

Et un jour une femme

Dont le regard vous touche

Porte jusqu'à sa bouche

Le front d’un petit monde

Et jusqu’au bout de soi

Lui donne tout ce qu’elle a

Chaque pas chaque seconde

Et jusqu’au bout du monde

Jusqu’au bout du monde

Jusqu’au bout du monde

Parce qu’elle porte le monde

Om slapeloze nachten te hebben doorgebracht met dromen

Welke sprookjes laat je je voorstellen?

Van het verloren zijn van zijn jeugd op straat

Teleurgestelde illusies blijven onopgemerkt

Om lager dan het stof te zijn gevallen

En aan de hele aarde

Wil je het, hou dan je mond

Voor het verlaten van zelfs zijn waardigheid

Zonder iets meer te vragen

Laat ons je komen afmaken

En op een dag een vrouw

Wiens blik je raakt

Draagt ​​je op zijn schouders

Hoe zij de wereld draagt

En tot het einde van mijn kracht

Bedekt met zijn schors

Je diepste wonden

Dan op een dag een vrouw

Leg zijn hand in de jouwe

Om je over een ander te vertellen

Omdat ze de wereld draagt

En tot het einde van zichzelf

Laat je zien dat ze van je houdt

Door de liefde die het overspoelt

Dag na dag herstelt je zelfvertrouwen

Met al zijn geduld

Krijg je weer op de been

Zoek in jezelf misschien een toekomst

En vooral het verlangen om te zijn

Wat ze van je verwacht

En op een dag een vrouw

Wiens blik je raakt

Draagt ​​je op zijn schouders

Hoe zij de wereld draagt

En tot het einde van mijn kracht

Bedekt met zijn schors

Je diepste wonden

Je diepste wonden

En op een dag een vrouw

Leg zijn hand in de jouwe

Om je over een ander te vertellen

Omdat ze de wereld draagt

En tot het einde van zichzelf

Laat je zien dat ze van je houdt

Door de liefde die het overspoelt

Door de liefde die het overspoelt

En op een dag een vrouw

Wiens blik je raakt

Naar zijn mond dragen

Het voorhoofd van een kleine wereld

En tot het einde

Geef haar alles wat ze heeft

Elke stap elke seconde

En tot het einde van de wereld

Tot het einde van de wereld

Tot het einde van de wereld

Omdat ze de wereld draagt