Legnano Spotorno - Fiordaliso

Parto

Prendo il mio trenino

E scappo

Sono ormai ridotta all’osso

Per un satiro di mare

Nudo

Sotto quell’accappatoio

Con le mani sempre addosso

Certo non era un grande amore

Tu

Che all’inizio mi parlavi

Di poesia e di storie buone

E mi si scioglieva il cuore

Il giorno dopo eri diverso

Eri strano e un po' molesto

Ed io non capivo come mai

Penso

Quanti viaggi fatti in treno

Per vederti un solo giorno

Io a Legnano e tu a Spotorno

Sempre

Mi toccavi alla stazione

Lo ricordo l’occhio tondo

Senza neanche un «ciao, come stai?»

Io

Che cercavo inutilmente

Ti toccare le tue mani

«ma non vedi che c'è gente?»

Sì

Non è certo il vero amore

Da tenerezza in fiore

E, se vuoi, quel certo non so che

Parto

Prendo il mio trenino

E torno

Dal mio vecchio fidanzato

Spero che non sia cambiato

Lui

Certo

Non è un intellettuale

Anzi, forse è un po' banale

E non parla di poesie

Ma

Non sarò così scannata

Sempre rossa e spettinata

Coi vestiti da buttare via!

Ik ga ervandoor

Ik neem mijn treintje

En ik ren weg

Ik ben nu gereduceerd tot op het bot

Voor een zee sater

Naakt

Onder die badjas

Met je handen altijd aan

Het was zeker geen grote liefde

Jij

Dat je in het begin tegen me sprak

Van poëzie en goede verhalen

En mijn hart smolt

De volgende dag was je anders

Je was raar en een beetje vervelend

En ik begreep niet waarom

I denk

Hoeveel reizen per trein gemaakt

Om je maar één dag te zien

Ik in Legnano en jij in Spotorno

Altijd

Je hebt me aangeraakt op het station

Ik herinner me het ronde oog

Zonder zelfs maar een "hallo, hoe gaat het?"

de

Waar ik tevergeefs naar zocht

Ik zal je handen aanraken

'Maar zie je niet dat er mensen zijn?'

JEP

Het is zeker geen ware liefde

Van tederheid in bloei

En, als je wilt, dat zeker weet ik niet wat

Ik ga ervandoor

Ik neem mijn treintje

En ik kom terug

Van mijn oude vriend

Ik hoop dat het niet is veranderd

Hij

zeker

Hij is geen intellectueel

Inderdaad, misschien is het een beetje triviaal

En het gaat niet om poëzie

Maar

Ik zal niet zo worden afgeslacht

Altijd rood en slordig

Met kleren om weg te gooien!