Die weisse Dame - faun

Es geht ein weißer Schemen

Der sich aus Nebel webt

Tief im Walde, aus dem Moor

Unnahbar und verborgen

Bis sich der Schleier hebt

Man sagt, die weiße Dame

Die aus den Wassern steigt

Kennt den Pfad der Seelen all

Und brennt sie stumm als Omen

Wenn sich ein Nebel neigt

Dort sah ich sie am See

Als jung, voll Wunder schön

Gehüllt in Morgentau

Durch die Wiesen gehen

So ging ich früh am Morgen

Zum See, zum stillen See

Und senkte ins Wasser, kühl und klar

Mein silbernen Ring als Gabe

Für den Segen der weißen Dame

Oh Seele musst du wandern

Wohl auf der Schwelle gehen

Durch die Dämmerung, unsichtbar

Im Grell der Nebel wüten

Die durch die Ufergräser wehen

Dort sah ich sie am See

Als jung, voll Wunder schön

Gehüllt in Morgentau

Durch die Wiesen gehen

Dort sah ich sie am See

Als jung, voll Wunder schön

Gehüllt in Morgentau

Durch die Wiesen gehen

Er is een wit schema

Weven uit mist

Diep in het bos, uit de hei

Onbereikbaar en verborgen

Tot de sluier oplicht

Ze zeggen de blanke dame

Opstaan ​​uit het water

Kent het pad van zielen allemaal

En verbrand ze in stilte als een voorteken

Wanneer een mist optrekt

Daar zag ik haar bij het meer

Wanneer jong, vol wonder mooi

Gehuld in ochtenddauw

Wandel door de weilanden

Dus ik vertrok vroeg in de ochtend

Naar het meer, naar het stille meer

En in het water neergelaten, koel en helder

Mijn zilveren ring als cadeau

Voor de zegen van de blanke dame

Oh ziel, je moet dwalen

Wel op de drempel lopen

Door de schemering, onzichtbaar

Woede in de schittering van de mist

Blazen door het kustgras

Daar zag ik haar bij het meer

Wanneer jong, vol wonder mooi

Gehuld in ochtenddauw

Wandel door de weilanden

Daar zag ik haar bij het meer

Wanneer jong, vol wonder mooi

Gehuld in ochtenddauw

Wandel door de weilanden