Der stille Grund - faun

Der Mondenschein verwirret

Die Tler weit und breit,

Die Bchlein, wie verirret,

Gehen durch die Einsamkeit.

Da drben sah ich stehen

Den Wald auf steiler Hh,

Die finstern Tannen sehen*

In einen tiefen See.

Ein Kahn wohl sah ich ragen,

Doch niemand, der ihn lenkt',

Das Ruder war zerschlagen,

Das Schifflein halb versenkt.

Eine Nixe auf dem Steine

Flocht dort ihr goldnes Haar,

Sie meint' sie, ware alleine,

Und sang so wunderbar.

Sie sang und sang, in den Bumen

Und Quellen rauscht' es sacht,

Und flsterte wie in Trumen

Die mondbeglnzte Nacht.

Ich aber stand erschrocken,

Denn ber Wald und Kluft

Klangen die Morgenglocken

Schon ferne durch die Luft.

Und htt ich nicht vernommen

Den Klang zu guter Stund,

Ware nimmermehr gekommen

Aus diesem stillen Grund.

Het maanlicht verwart

De valleien heinde en verre,

De kleine boekjes, hoe verdwaald,

loop door de eenzaamheid

Ik zag hem daar staan

Het bos op een steile heuvel,

zie de donkere sparren*

In een diep meer.

Ik zag een boot weefgetouw

Maar niemand om hem te begeleiden

De roeispaan was gebroken

Het schip zonk half.

Een zeemeermin op de steen

heeft daar haar gouden haar gevlochten,

Ze zei dat ze alleen was

En zo mooi gezongen.

Ze zong en zong in de bomen

En veren ritselde het zachtjes,

En fluisterde als in dromen

De maanverlichte nacht.

Maar ik stond bang

Want over bos en kloof

De ochtendklokken gingen

Al ver weg door de lucht.

En ik heb het niet gehoord

Het geluid op een goed uur,

Goederen zijn nooit gekomen

Om deze stille reden.