Leaving LA - Father John Misty

I was living on the hill

By the water tower and hiking trails

And when the big one hit I’d have a seat

To watch masters abandon their dogs and dogs run free

Oh baby, it’s time to leave

Take the van and the hearse down to New Orleans

Leave under the gaze of the billboard queens

Five-foot chicks with parted lips selling sweatshop jeans

These L.A. phonies and their bullshit bands

That sound like dollar signs and Amy Grant

So reads the pull quote from my last cover piece

Entitled «The Oldest Man in Folk Rock Speaks»

You can hear it all over the airwaves

The manufactured gasp of the final days

Someone should tell them ‘bout the time that they don’t have

To praise the glorious future and the hopeless past

A few things the songwriter needs

Arrows of love, a mask of tragedy

But if you want ecstasy or birth control

Just run the tap until the water’s cold

Anything else you can get online

A creation myth or a .45

You’re going to need one or the other to survive

Where only the armed or the funny make it out alive

Mara taunts me 'neath the tree

She’s like, «Oh great, that’s just what we all need

Another white guy in 2017

Who takes himself so goddamn seriously.»

She’s not far off, the strange thing is

That’s pretty much what I thought when I started this

It took me my whole life to learn to play the G

But the role of Oedipus was a total breeze

Still I dreamt of garnering all rave reviews

Just believably a little north of God’s own truth

«He's a national treasure now, and here’s the proof

In the form of his major label debut»

A little less human with each release

Closing the gap between the mask and me

I swear I’ll never do this, but is it okay?

Don’t want to be that guy but it’s my birthday

If everything ends with a photo then I’m on my way

Oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh

I watched my old gods all collapse

Were way more violent than my cartoon past

It’s like my father said before he croaked:

«Son, you’re killing me, and that’s all folks.»

So why is it I’m so distraught

That what I’m selling is getting bought?

At some point you just can’t control

What people use your fake name for

So I never learned to play the lead guitar

I always more preferred the speaking parts

Besides there’s always someone willing to

Fill up the spaces that I couldn’t use

Nonetheless, I’ve been practicing my whole life

Washing dishes, playing drums, and getting by

Until I figured, if I’m here then I just might

Conceal my lack of skill here in the spotlight

Maya, the mother of illusions, a beard, and I

2000 years or so since Ovid taught

Night-blooming, teenage rosebuds, dirty talk

And I’m merely a minor fascination to

Manic virginal lust and college dudes

I’m beginning to begin to see the end

Of how it all goes down between me and them

Some 10-verse chorus-less diatribe

Plays as they all jump ship, «I used to like this guy

This new shit really kinda makes me wanna die»

Oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh

My first memory of music’s from

The time at JCPenney’s with my mom

The watermelon candy I was choking on

Barbara screaming, «Someone help my son!»

I relive it most times the radio’s on

That «tell me lies, sweet little white lies» song

That’s when I first saw the comedy won’t stop for

Even little boys dying in department stores

So we leave town in total silence

New Year’s Day, it’s 6 o’clock AM

I’ve never seen Sunset this abandoned

Reminds me predictably of the world’s end

It’ll be good to get more space

God knows what all these suckers paid

I can stop drinking and you can write your script

But what we both think now is…

Ik woonde op de heuvel

Bij de watertoren en wandelpaden

En als de grote hit zou ik een stoel hebben

Om te zien hoe meesters hun honden in de steek laten en honden loslopen

Oh schat, het is tijd om te vertrekken

Neem het busje en de lijkwagen naar New Orleans

Vertrek onder de blik van de billboard-koninginnen

Meisjes van anderhalve meter met open mond die sweatshopjeans verkopen

Deze L.A.-phonies en hun bullshit-bands

Dat klinkt als dollartekens en Amy Grant

Dus leest de pull-quote van mijn laatste cover stuk

Getiteld "De oudste man in Folk Rock spreekt"

Je kunt het overal in de ether horen

De gefabriceerde zucht van de laatste dagen

Iemand zou ze moeten vertellen over de tijd die ze niet hebben?

Om de glorieuze toekomst en het hopeloze verleden te prijzen

Een paar dingen die de songwriter nodig heeft

Pijlen van liefde, een masker van tragedie

Maar als je ecstasy of anticonceptie wilt

Laat de kraan gewoon lopen tot het water koud is

Al het andere dat u online kunt krijgen

Een scheppingsmythe of een .45

Je hebt het een of het ander nodig om te overleven

Waar alleen de gewapende of grappige mensen levend uitkomen

Mara treitert me 'onder de boom'

Ze zegt: «O, geweldig, dat is precies wat we allemaal nodig hebben»

Nog een blanke in 2017

Die zichzelf zo verdomd serieus neemt.»

Ze is niet ver weg, het vreemde is:

Dat is ongeveer wat ik dacht toen ik hieraan begon

Het heeft me mijn hele leven gekost om de G . te leren spelen

Maar de rol van Oedipus was een makkie

Toch droomde ik ervan om alle lovende recensies te verzamelen

Gewoon een beetje ten noorden van Gods eigen waarheid

«Hij is nu een nationale schat, en hier is het bewijs

In de vorm van zijn major labeldebuut»

Bij elke release een beetje minder menselijk

De kloof tussen het masker en mij dichten

Ik zweer dat ik dit nooit zal doen, maar is het goed?

Ik wil die vent niet zijn, maar het is mijn verjaardag

Als alles eindigt met een foto, dan ben ik onderweg

Oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh

Ik zag mijn oude goden allemaal instorten

Waren veel gewelddadiger dan mijn tekenfilmverleden

Het is zoals mijn vader zei voordat hij kraste:

"Zoon, je vermoordt me, en dat is alles mensen."

Dus waarom ben ik zo radeloos?

Dat wat ik verkoop, wordt gekocht?

Op een gegeven moment heb je gewoon geen controle meer

Waarvoor gebruiken mensen je valse naam

Dus ik heb nooit de leadgitaar leren spelen

Ik heb altijd meer de voorkeur gegeven aan de sprekende delen

Bovendien is er altijd wel iemand die dat wil

Vul de ruimtes op die ik niet kon gebruiken

Toch heb ik mijn hele leven geoefend

Afwassen, drummen en rondkomen

Totdat ik dacht, als ik hier ben, dan zou ik misschien

Verberg mijn gebrek aan vaardigheden hier in de schijnwerpers

Maya, de moeder van illusies, een baard, en ik

2000 jaar of zo sinds Ovidius lesgaf

Nachtbloeiend, tienerrozenknopjes, vuile praat

En ik ben slechts een kleine fascinatie voor

Manische maagdelijke lust en studentenjongens

Ik begin het einde te zien

Over hoe het allemaal tussen mij en hen afloopt

Een of andere refreinloze tirade van 10 coupletten

Speelt zoals ze allemaal van het schip springen, «Ik vond deze man vroeger leuk»

Deze nieuwe shit zorgt er echt voor dat ik dood wil»

Oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh, oh-hoh

Mijn eerste herinnering aan muziek is van

De tijd bij JCPenney's met mijn moeder

Het watermeloensnoepje waar ik in stikte

Barbara schreeuwt: «Iemand help mijn zoon!»

Ik herbeleef het meestal als de radio aan staat

Dat "vertel me leugens, lieve kleine leugentjes om bestwil" lied

Toen zag ik voor het eerst dat de komedie niet stopt voor

Zelfs kleine jongens die sterven in warenhuizen

Dus we verlaten de stad in totale stilte

Nieuwjaarsdag, het is 6 uur

Ik heb zonsondergang nog nooit zo verlaten gezien

Doet me voorspelbaar denken aan het einde van de wereld

Het is goed om meer ruimte te krijgen

God weet wat al deze sukkels betaalden

Ik kan stoppen met drinken en jij kunt je script schrijven

Maar wat we nu allebei denken is...