Epitaph - Fates Warning

Isolation freezes my life, coldness grips my heart

Trapped within a world, a world apart

Desolate am I, a tempest raging silently

Lost a barren adrift at sea

Catatonic state, it sharpens life’s depressing edge

The clamor draws me closer to the ledge

As I gaze upon this burning world I curse this life

A life through which I’m hurled

Lies, lies upon this side and that

Truthless violence deception mourned by the wise

Thousands of voices drowning out his own

In a popular torrent of lies upon lies

Turn to stone

So intense the pain that has crawled

From the bleeding corpse of pleasure

That feeds the worm the writhes

Inside my brain

In the deep of night it stirs again

In the heart of the sleeper

From the crack of dawn I wake to curse

The rising of the sun

Every life is built on hope

Now my dreams have surely passed

Inner voices haunt my numbered days

Darkness calls me with her laughs

Torn between life and death inertia

Fills my soul

No will to be nor pride to care

Reapers take your toll

Strangers cast a menacing glance as

Existence I defy

Shatter their dream like world I’m not

Afraid to die

Torn between life and death inertia

Fills my soul

No will to be nor pride to care

Reapers take your toll

Strangers cast a menacing glance as

Existence I defy

Shatter their dream like world I’m not

Afraid to die

Omen bird soars the desert land to the castle

Of idolence, there lies the shadow of a man

See the colored flowers and marble towers

They fade to brown

Like the unknown inscribed in stone

He’s abandoned, abandoned flesh and bones

He’s lost in silence swallowed in vastness

Drowned in the depths of a meaningless past

Isolatie bevriest mijn leven, koude greep mijn hart

Gevangen in een wereld, een wereld apart

Desolaat ben ik, een stil razende storm

Een onvruchtbare op drift verloren op zee

Catatonische staat, het scherpt de deprimerende kant van het leven aan

Het geschreeuw trekt me dichter bij de richel

Terwijl ik naar deze brandende wereld kijk, vervloek ik dit leven

Een leven waar ik doorheen word geslingerd

Leugens, ligt aan deze kant en dat

Waarheidloos geweld bedrog betreurd door de wijzen

Duizenden stemmen die de zijne overstemmen

In een populaire stroom van leugens op leugens

Verander in steen

Zo intens de pijn die is gekropen

Van het bloedende lijk van plezier

Dat voedt de worm die kronkelt

In mijn brein

In het holst van de nacht roert het zich weer

In het hart van de slaper

Vanaf het krieken van de dag word ik wakker om te vloeken

De opkomst van de zon

Elk leven is gebouwd op hoop

Nu zijn mijn dromen zeker voorbij

Innerlijke stemmen spoken door mijn genummerde dagen

De duisternis roept me met haar lach

Verscheurd tussen leven en dood inertie

Vult mijn ziel

Geen wil om te zijn, noch trots om om te geven

Reapers eisen je tol

Vreemden werpen een dreigende blik als

Het bestaan ​​dat ik tart

Vernietig hun droom als een wereld die ik niet ben

Bang om te sterven

Verscheurd tussen leven en dood inertie

Vult mijn ziel

Geen wil om te zijn, noch trots om om te geven

Reapers eisen je tol

Vreemden werpen een dreigende blik als

Het bestaan ​​dat ik tart

Vernietig hun droom als een wereld die ik niet ben

Bang om te sterven

Omen-vogel zweeft door het woestijnland naar het kasteel

Van afgoderij, daar ligt de schaduw van een man

Zie de gekleurde bloemen en marmeren torens

Ze vervagen tot bruin

Zoals het onbekende in steen gegraveerd

Hij is in de steek gelaten, verlaten vlees en botten

Hij is verloren in stilte, opgeslokt in uitgestrektheid

Verdronken in de diepten van een zinloos verleden