Quel fischio sopra la pianura - Fabrizio Moro

La verità è ormai che ci credono mummie d’Egitto

pesce fritto e salato

da mangiare con il pane

ombre strane che vanno in vecchi cimiteri

a lamentarsi coi cani ma sono cattivi pensieri

e appena ieri insieme tutti noi

facevamo paura come il leone ai buoi

in giro per il mondo noi

ecco oggi ci vedono senza la pelle e le ossa

eppure fratelli e compagni anche se è pronta la fossa

possiamo e dobbiamo contarci per non lasciarci morire

come vorrebbero loro per non lasciarli gioire

grande tesoro ieri insieme tutti noi

torniamo leoni fra i buoi

per non lasciarci annegare noi

se tanti dicono addio al povero vecchio operaio

e lo soffiano via come polvere da un vecchio armadio in un solaio

noi invece diciamo che è pronto a stringersi mano con mano

e per la grande pianura riprendere ancora a fischiare

(Grazie a Giulio Boledi per questo testo)

De waarheid is dat de mummies van Egypte ons nu geloven

gebakken en gezouten vis

eten met brood

vreemde schaduwen die naar oude begraafplaatsen gaan

klagen bij honden, maar het zijn slechte gedachten

en gisteren wij allemaal samen

we waren bang als de leeuw voor de ossen

over de hele wereld wij

hier vandaag zien ze ons zonder huid en botten

toch broeders en metgezellen, zelfs als de put klaar is

we kunnen en moeten erop rekenen dat we onszelf niet laten sterven

omdat ze niet willen dat ze zich verheugen

grote schat gisteren samen met ons allemaal

we keren leeuwen terug tussen de ossen

om ons niet te laten verdrinken

als zovelen afscheid nemen van de arme oude arbeider

en blaas het af als stof van een oude kast op zolder

we zeggen in plaats daarvan dat hij klaar is om hand voor hand te schudden

en dat de grote vlakte weer gaat fluiten

(Met dank aan Giulio Boledi voor deze tekst)