Figli di nessuno (Amianto) - Fabrizio Moro, Anastasio

Scrivere, trascrivere la vita

Segnare il tuo passaggio con un coltello

Spinto a forza sopra ad ogni tua ferita

Guardare con gli occhi che bruciano

Mentre un giorno sorge o va in frantumi

Sentirsi dire: «Merda, smetti, smetti, smetti»

Di fare quello che fai

Di dire quello che vuoi

Tu non devi giudicare mai nessuno

Se non vivi i cazzi suoi

Se non sai che nei talloni sono nate le vesciche

Per la strada fatta a piedi

Che ogni metro di successo ha un caro prezzo

Noi siamo in mezzo

Fra una partenza ed un traguardo che si è infranto

Noi siamo corpi nell’amianto

Rispetto a te pezzo di fango siamo vivi

Affamati e nel digiuno

Noi siamo figli di nessuno

Noi siamo figli di nessuno

Noi siamo figli di nessuno

Figli di depressione nel bene e nel male

Di odio e rabbia nei confronti di ogni forma istituzionale

Lasciati a giocare fra le pecore fuori casa, soli

Figli di madri fragili, insicure e un po' volubili

Figli di sette Peroni fredde alla vigilia di Natale

Di percorsi di recupero per alcolismo adolescenziale

Di porte chiuse in faccia

Di «le faremo sapere»

Di panni stesi la notte mentre ripeti

Che ti sei rotto il cazzo

Noi siamo in mezzo

Fra la purezza e l’inquietudine di un santo

Noi siamo corpi nell’amianto

Rispetto a te pezzo di fango siamo vivi

E tu non sei opportuno

Noi siamo figli di nessuno

Noi siamo figli di nessuno

Benvenuto al mondo, stronzo, piangi, bravo

Fallo oggi che domani festeggiamo

E piangi ancora col cordone e non parli

Domani c’hai vent’anni con i tarli nella testa

E con la voglia di far festa con i compagni

E sono trent’anni, pensa

Scrivi trenta con il dito sulla condensa

Io che non ho mai capito cosa compensa

Questo vuoto sconfinato

Sento puzza di bruciato nella mia testa

Imbucato nella mia festa

Vado via presto, ma suvvia resta

Voglio solo prender fiato nella tempesta

Ma noi figli ci viviamo nella tempesta

Siamo soli nella tempesta

E dimmi cosa resta

Quando cala il vento dimmi cosa resta

Giorni migliori arriveranno

Lascio parlare tutti quelli che non sanno

Giorni più duri, io non mi spezzo

La mia bellezza nasce dal vostro disprezzo

Noi siamo in mezzo

Fra una partenza ed un traguardo che si è infranto

Noi siamo corpi nell’amianto

Rispetto a te pezzo di fango siamo vivi

Affamati e nel digiuno

Noi siamo figli di nessuno

Noi siamo figli di nessuno

Noi siamo figli di nessuno

Figli, figli, figli, figli, figli

Noi siamo figli di nessuno

Schrijf, transcribeer het leven

Markeer je doorgang met een mes

Met geweld over elke wond geduwd

Kijk met brandende ogen

Terwijl de ene dag opkomt of uiteenvalt

Te horen krijgen: "Shit, stop, stop, stop"

Om te doen wat je doet

Om te zeggen wat je wilt

Je mag nooit iemand veroordelen

Als je zijn pikken niet leeft

Als je niet weet dat er blaren zijn ontstaan ​​op de hielen

Voor de te voet gemaakte weg

Dat elke meter succes een hoge prijs heeft

We zitten er tussen

Tussen een vertrek en een gebroken doelpunt

Wij zijn lichamen in asbest

Vergeleken met jou stuk modder leven we

Honger en vasten

Wij zijn niemands kinderen

Wij zijn niemands kinderen

Wij zijn niemands kinderen

Kinderen met een depressie voor beter of slechter

Van haat en woede jegens alle institutionele vormen

Links om te spelen tussen de schapen buiten het huis, alleen

Kinderen van kwetsbare, onzekere en ietwat wispelturige moeders

Kinderen van zeven koude Perons op kerstavond

Van herstelpaden voor alcoholisme bij adolescenten

Van gesloten deuren in het gezicht

Zeg "we laten het je weten"

Van kleren die 's nachts rondhangen terwijl je herhaalt

Dat je je lul hebt gebroken

We zitten er tussen

Tussen de puurheid en rusteloosheid van een heilige

Wij zijn lichamen in asbest

Vergeleken met jou stuk modder leven we

En jij bent niet geschikt

Wij zijn niemands kinderen

Wij zijn niemands kinderen

Welkom op de wereld, klootzak, huil, bravo

Doe het vandaag dat we morgen vieren

En je huilt nog steeds met het snoer en praat niet

Morgen ben je twintig jaar oud met houtwormen in je hoofd

En met het verlangen om te feesten met vrienden

En het is al dertig jaar, denkt hij

Schrijf dertig met je vinger op de condens

Ik heb nooit begrepen waar het voor compenseert

Deze grenzeloze leegte

Ik voel de stank van branden in mijn hoofd

Geplaatst in mijn feestje

Ik vertrek vroeg, maar kom op blijf

Ik wil gewoon op adem komen in de storm

Maar wij kinderen leven in de storm

We zijn alleen in de storm

En vertel me wat er nog over is

Als de wind wegvalt, vertel me dan wat er nog over is

Betere dagen zullen komen

Ik laat iedereen die het niet weet aan het woord

Moeilijkere dagen, ik breek niet

Mijn schoonheid komt voort uit jouw minachting

We zitten er tussen

Tussen een vertrek en een gebroken doelpunt

Wij zijn lichamen in asbest

Vergeleken met jou stuk modder leven we

Honger en vasten

Wij zijn niemands kinderen

Wij zijn niemands kinderen

Wij zijn niemands kinderen

Kinderen, kinderen, kinderen, kinderen, kinderen

Wij zijn niemands kinderen