Soaked - Evergrey

My chest is open

My heart’s on the ground

My bare feet soaked in my blood

As I leave you without a sound

No one to reach for

Even though I stretched too far

No sky to warm me up As darkness clouds the blue

I’m leaving

I couldn’t live with the shame

No more denying

I’ve stopped the search for blame

Heading for virgin soil

Set foot on sacred ground

And with no one to reach for

No, no one

Twenty seven years of falling

Twenty seven winters slave

Twenty seven years of dreaming

And this is all the strength life gave

Twenty seven summers weaker

And the autumn’s just the same

Twenty seven years

And if you’d ask then I’d deny that

I didn’t have the strength to fight that growing weakness

And I buried all signs to cover what I feel underneath

The hollow remains of me My chest is open

My heart’s on the ground

My bare feet soaked in my blood

As I leave you without a sound

And there will be no tomorrow

Won’t see the light of day

No more pain and no sorrow

I’m free from the words that you could say

Twenty seven years of falling

Twenty seven winters slave

Twenty seven years of dreaming

And this is all the strength life gave

Twenty seven summers weaker

And the autumn’s just the same

Twenty seven years

Mijn borst is open

Mijn hart ligt op de grond

Mijn blote voeten gedrenkt in mijn bloed

Terwijl ik je zonder geluid achterlaat

Niemand om naar te reiken

Ook al heb ik te ver gestrekt

Geen lucht om me op te warmen Als de duisternis het blauw vertroebelt

Ik ga ervandoor

Ik kon niet leven met de schaamte

Niet meer ontkennen

Ik ben gestopt met zoeken naar de schuld

Op weg naar maagdelijke grond

Zet voet op heilige grond

En met niemand om naar te reiken

Nee, niemand

Zevenentwintig jaar vallen

Zevenentwintig winters slaaf

Zevenentwintig jaar dromen

En dit is alle kracht die het leven gaf

Zevenentwintig zomers zwakker

En de herfst is gewoon hetzelfde

Zevenentwintig jaar

En als je het zou vragen, zou ik dat ontkennen

Ik had niet de kracht om die groeiende zwakte te bestrijden

En ik heb alle tekens begraven om te verbergen wat ik eronder voel

De holle overblijfselen van mij Mijn borst is open

Mijn hart ligt op de grond

Mijn blote voeten gedrenkt in mijn bloed

Terwijl ik je zonder geluid achterlaat

En morgen is er geen

Zal het daglicht niet zien

Geen pijn meer en geen verdriet

Ik ben vrij van de woorden die je zou kunnen zeggen

Zevenentwintig jaar vallen

Zevenentwintig winters slaaf

Zevenentwintig jaar dromen

En dit is alle kracht die het leven gaf

Zevenentwintig zomers zwakker

En de herfst is gewoon hetzelfde

Zevenentwintig jaar