Scars That Bleed Again - Evadne

Endless nightmare of consternation

Where the shadow of my blame revives

In this dark fate that awaits me

At the end of this impregnable gloom

Throne of sorrow, forgotten

Innocence in althar of mud

Soul of dreadful rest, forbidden

At the gates of this winter

Outcast in the depths of this forest

The wind sighs at this ancestral kingdom

And my sorrow flows

Like scars that bleed again

Chrysalis nocturnal creature

Bounded to its bed of stones

Messenger of funerary dreams

Carrier of this plague of grieves

Alone and lost, she no longer belongs to this world

She awaits me, she awaits for me

The darkest hour and its frightful silence

Define this narrow path that leads me to her

Leaving the sun behind

Entering in a world of ashes

Throne of sorrow, forgotten

Innocence in althar of mud

Soul of dreadful rest, forbidden

In the arms of a mother named death

In the black breast of her grave

Dumb before the drenched throne

Forsaken flower, dethroned of her light

Lost in the eyes of the crows

Hold me in your arms, as the night embraces the light

Bury your hands in the depths of this silent sorrow

Her breath in the woods resounds

Empire of desecrated graves

Under silvery tears of the moon

Among creatures devouring the night

Alone and lost, she is the tyrant of this world

She is around me

She, my Queen of sorrow

Eindeloze nachtmerrie van consternatie

Waar de schaduw van mijn schuld herleeft

In dit duistere lot dat mij wacht

Aan het einde van deze onneembare somberheid

Troon van verdriet, vergeten

Onschuld in het altaar van modder

Ziel van vreselijke rust, verboden

Aan de poorten van deze winter

Verschoppeling in de diepten van dit bos

De wind zucht naar dit voorouderlijke koninkrijk

En mijn verdriet stroomt

Als littekens die weer bloeden

Chrysalis nachtdier

Begrensd aan zijn stenen bed

Boodschapper van begrafenisdromen

Drager van deze plaag van verdriet

Alleen en verloren, ze hoort niet langer bij deze wereld

Ze wacht op mij, ze wacht op mij

Het donkerste uur en zijn angstaanjagende stilte

Definieer dit smalle pad dat me naar haar leidt

De zon achter je latend

Binnenkomen in een wereld van as

Troon van verdriet, vergeten

Onschuld in het altaar van modder

Ziel van vreselijke rust, verboden

In de armen van een moeder genaamd de dood

In de zwarte borst van haar graf

Stom voor de doorweekte troon

Verlaten bloem, onttroond van haar licht

Verloren in de ogen van de kraaien

Houd me in je armen, terwijl de nacht het licht omarmt

Begraaf je handen in de diepten van dit stille verdriet

Haar adem in het bos weerklinkt

Rijk van ontheiligde graven

Onder zilveren tranen van de maan

Onder wezens die de nacht verslinden

Alleen en verloren, zij is de tiran van deze wereld

Ze is om me heen

Zij, mijn koningin van verdriet