Die schöne Müllerin, D. 795: XII. Pause - Ernst Haefliger, Франц Шуберт, Jörg Ewald Dähler

Meine Laute hab' ich gehängt an die Wand

Hab' sie umschlungen mit einem grünen Band —

Ich kann nicht mehr singen, mein Herz ist zu voll

Weiß nicht, wie ich’s in Reime zwingen soll

Meiner Sehnsucht allerheißesten Schmerz

Durft' ich aushauchen in Liederschmerz

Und wie ich klagte so süß und fein

Glaubt ich doch, mein Leiden wär' nicht klein

Ei, wie groß ist wohl meines Glückes Last

Daß kein Klang auf Erden es in sich faßt?

Nun, liebe Laute, ruh' an dem Nagel hier!

Und weht ein Lüftchen über die Saiten dir

Und streift eine Biene mit ihren Flügeln dich

Da wird mir so bange und es durchschauert mich

Warum ließ ich das Band auch hängen so lang?

Oft fliegt’s um die Saiten mit seufzendem Klang

Ist es der Nachklang meiner Liebespein?

Soll es das Vorspiel neuer Lieder sein?

Ik heb mijn luit aan de muur gehangen

wikkelde haar in een groen lint -

Ik kan niet meer zingen, mijn hart is te vol

Weet niet hoe je het moet laten rijmen

De heetste pijn van mijn verlangen

Ik mocht uitademen in zangpijn

En hoe ik zo lief en fijn klaagde

Ik geloof dat mijn lijden niet klein is

Ach, hoe groot is de last van mijn geluk

Dat geen enkel geluid op aarde het kan bevatten?

Wel, beste luit, rust hier op de nagel!

En een briesje waait over je snaren

En als een bij je graast met zijn vleugels

Dat maakt me zo bang en ik huiver

Waarom heb ik de tape zo lang laten hangen?

Het vliegt vaak met een zuchtend geluid rond de snaren

Is het de nasleep van mijn liefdespijn?

Moet het de opmaat zijn naar nieuwe nummers?