Die Weide Und Der Fluß - Equilibrium

Grün und still so lag die Heide,

Uferböschung, alte Weide.

Bog sich tief nun Jahr um Jahr,

Zu stillen Wassern, kalt und klar.

Wo da tief in Grundes Dunkel,

Großer Augen Wehmuts Funkeln.

Schimmert hoch nun Jahr um Jahr,

Auf graues, langes Weidenhaar.

Weide, alte Weide!

Herbst zog ein in grüne Heiden.

Klamm die Böhe, Blättertreiben.

Kurz ward bald das Licht der Tage,

'Zählt bis heut der Weide Sage.

Unbeirrt doch waren beide,

Stumm die Blicke, Trauerweide.

Nie zu fassen ihre Bürde,

Nie zu brechen einer Würde.

Weide, Trauerweide!

Hörst du das Lärmen in den Tiefen der Heide?

Das Brechen, das Reißen, Verbrennen der Zweige.

Die Äxte, sie hacken, das Holz es zersplittert.

Die Donner, sie grollen ihr tiefstes Gewitter!

Das Wasser, es schäumet, gepeitscht sind die Wogen,

Hilflos, so starrt sie und sieht auf das Morden.

Geschlagen von Trauer das Funkeln erkaltet,

Getragen von Wagen die Weide entgleitet…

Winter wars, nach vielen Jahren,

Kam ein Boot herangefahren.

Friedlich zog der hölzern Kahn,

Am Ufer seine Bahn.

Dunkel schoss aus tiefen Ranken,

Eingedenkt der grauen Planken,

Brach sie Kiel, es sank der Bug,

Das Wasser hart ans Schilfrohr schlug.

Und so schlang sie und so zwang sie und so zog sie sie herab.

Und so schlang sie und so zwang sie alle in ihr kaltes Grab.

Green and silent lays the moorland

Bank slope, old willow

Bowing down now year by year

To silent waters, cold an clear

Where deep in the ground

The sparkling melancholy of great eyes

Stares up year by year

Onto long, grey willo-whair

Willow, old willow!

Autumn falls onto green moorland

Clammy gusts, leaves dance

The light of the days has become short

Tells till today the tale of the willow

But both were determined

Silent views, willow of sorrow

Unbearable burden

No one’d dear to break

Willow, sorrow-willow!

Can you hear the noise from the moreland?

The breaking, the tearing, the burning of branches

The axes hack, wood crashes

Thunders growl their deepest growl!

The water seethes, punished waves,

Helpless she stares, sees up to the murder

Beaten by sorrow the sparkles fade

Carried by wagons the willow fades

It was winter after many years

A boat came on the water

Peaceful drove the wooden boat

On the bank slope

Darkness rised from the ground

Keeping in mind the grey wood

She broke the keel, the bow sank

The water shaked the reed

And so she gorged and so she forced and so she pulled them down

And so she gorged and so she forced all into their cold graves

De heide lag groen en stil,

Dijk, oud weiland.

Diep gebogen nu jaar na jaar,

Naar stille wateren, koud en helder.

Waar diep in het donker,

Grote melancholische ogen schitteren.

Schijnt hoog nu jaar na jaar,

Op grijs, lang wilgenhaar.

Wilg, oude wilg!

De herfst verplaatste zich naar groene heide.

Verdomme de windstoten, ronddrijvende bladeren.

Het daglicht werd al snel kort,

'Tot op de dag van vandaag telt de wilgenlegende.

Onverschrokken waren beide

Demp de blikken, treurwilg.

haar last nooit te vatten,

Nooit om een ​​waardigheid te breken.

wilg, treurwilg!

Hoor je het geluid in de diepten van de heide?

Het breken, het scheuren, het verbranden van de takken.

De bijlen, ze hakken, het hout splijt.

De donderslagen, ze rommelen hun diepste onweer!

Het water schuimt, de golven slaan,

Hulpeloos staart en kijkt ze naar de moord.

Geslagen door verdriet wordt de schittering koud,

Gedragen door wagens glijdt de wilg weg...

Het was winter, na vele jaren,

Er kwam een ​​boot aanvaren.

De houten boot trok vredig,

Zijn koers op de kust.

Donker schot van diepe ranken,

Denkend aan de grijze planken,

brak haar kiel, de boeg zonk,

Het water sloeg hard tegen het riet.

En dus bleef ze haken en dus hield ze zich vast en dus trok ze ze naar beneden.

En dus verslond ze en dwong ze ze allemaal in haar koude graf.

Groen en stil ligt de heide

Bankhelling, oude wilg

Nu jaar na jaar buigen

Naar stille wateren, koud om helder te worden

Waar diep in de grond

De sprankelende melancholie van grote ogen

Kijkt jaar na jaar omhoog

Op lange, grijze wilgenroos

Wilg, oude wilg!

De herfst valt op groene heidevelden

Klamme windstoten, bladeren dansen

Het licht der dagen is kort geworden

Vertelt tot vandaag het verhaal van de wilg

Maar beiden waren vastbesloten

Stille uitzichten, wilg van verdriet

Ondraaglijke last

Niemand zou het leuk vinden om te breken

Wilg, verdriet wilg!

Kun je het geluid van het moreland horen?

Het breken, het scheuren, het verbranden van takken

De bijlen hacken, hout crasht

Donders grommen hun diepste grommen!

Het water borrelt, gestrafte golven,

Hulpeloos staart ze, ziet toe op de moord

Geslagen door verdriet vervagen de schitteringen

Gedragen door wagens verwelkt de wilg

Het was winter na vele jaren

Er kwam een ​​boot op het water

Rustig reed de houten boot

Op de oeverhelling

Duisternis rees op uit de grond

Houd rekening met het grijze hout

Ze brak de kiel, de boeg zonk

Het water schudde het riet

En dus stopte ze vol en dus dwong ze en dus trok ze ze naar beneden

En dus vulde ze zich en dus dwong ze iedereen hun koude graven in