Des Sängers Fluch - Equilibrium

Düster die Zeiten, geknechtet das Land,

Zu dienen und fügen die Menschen gebannt.

Kein Vogel, kein Lachen im Flur widerhallt,

Die Tage so düster, die Nächte so kalt.

Und so zogen die Jahre dahin,

Gingen nieder — ohne Sinn.

Schwere Seiten der Geschichte Buch,

Erzählen bis heute von des Sängers Fluch.

«Zeig mir zu spielen, lehr mich deine Kunst»,

So sprach einst ein Knabe aus tiefer Inbrunst.

Der Alte mit Harfe, der Junge mit Sang.

Sie spielten die Lieder, so reich war ihr Klang.

Und so zogen die Lieder ins Land.

Ein Gefühl so … unbekannt.

Doch schwer sind die Seiten der Geschichte Buch,

und 'zählen bis heute von des Sängers Fluch.

Und so galt es zu spielen vor eisigem Thron.

Der Tod sei die Strafe, das Leben sei Lohn.

«So spielt nur ihr beiden und spielet bloß gut,

Sonst mach ich mir Freude und wate durch Blut».

Da schlug er die Saiten so voll wie noch nie,

Da klangen die Stimmen zu herrlichem Lied,

Es tönte und brauste der beiden Gesang,

Und zog alle Seelen im Saale in Bann.

So wagten sie spielen vor eisigem Thron

Der Tod wär die Strafe, das Leben wär Lohn.

Doch schwer sind die Seiten der Geschichte Buch,

Und schwerlich ertragen sie des Sängers Fluch.

Zornig fährt nieder der eifersüchtig' Stahl,

Streckt vorm Throne nieder, den Jung' in bitt’rer Qual.

Der Alte trägt den Toten zur Türe, weit hinaus.

Doch bleibt vorm letzen Tore nochmal stehen und ruft aus:

«Weh dir, du Mörder, du Fluch des Sängertums!

Fahr nieder zu Boden, ersauf in deinem Blut!

Vergessen dein Name, dein Leib zu Staub verbrannt,

Gestürzt deine Hallen, dein Reich Überrannt!»

Der Alte hats gerufen, ein jeder hats gehört,

Die Mauern gingen nieder, die Hallen sind zerstört.

Des Thrones einstig Namen, ihn kennt bis heut kein Buch,

Nur eins füllt schwere Seiten: es ist des Sängers Fluch!

Donkere tijden, het land tot slaaf gemaakt,

Om betoverde mensen te dienen en toe te voegen.

Geen vogel, geen gelach weergalmt in de gang,

De dagen zo somber, de nachten zo koud.

En zo gingen de jaren voorbij

Ging naar beneden - zonder betekenis.

dikke pagina's geschiedenisboek,

Vertel tot op de dag van vandaag over de vloek van de zanger.

«Laat me zien hoe ik moet spelen, leer me je kunst»,

Een jongen sprak ooit zo uit diepe ijver.

De oude man met de harp, de jongen met het lied.

Ze speelden de nummers, zo rijk was hun geluid.

En zo verspreidden de liedjes zich over het hele land.

Een gevoel zo... onbekend.

Maar zwaar zijn de pagina's van het verhalenboek,

en 'tel tot deze dag van de vloek van de zanger.

En zo was het spelen voor een ijzige troon.

De dood is de straf, het leven is de beloning.

«Dus speel jullie twee en speel gewoon goed,

Anders maak ik mezelf gelukkig en waad ik door het bloed».

Toen sloeg hij de snaren voller dan ooit,

Toen klonken de stemmen bij een glorieus lied,

Het klonk en brulde het gezang van de twee,

En betover alle zielen in de hal.

Ze durfden zo te spelen voor een ijzige troon

De dood zou de straf zijn, het leven de beloning.

Maar zwaar zijn de pagina's van het verhalenboek,

En ze verdragen de vloek van de zanger nauwelijks.

Het jaloerse staal komt boos naar beneden,

Slaat neer voor de troon, de jongen in bittere pijniging.

De oude man draagt ​​de dode man naar de deur ver naar buiten.

Maar blijft voor de laatste poort staan ​​en roept:

«Wee u, moordenaar, u vloek van het zingen!

Raak de grond, verdrink in je bloed!

Je naam vergeten, je lichaam verbrand tot stof,

Uw zalen omvergeworpen, uw koninkrijk overspoeld!'

De oude man noemde het, iedereen hoorde het

De muren kwamen naar beneden, de zalen zijn verwoest.

De vroegere naam van de troon, geen enkel boek kent hem tot op de dag van vandaag,

Slechts één ding vult zware pagina's: het is de vloek van de zanger!