Der Wassermann - Equilibrium

Inmitten grün' und klaren, seichten Wogen,

Unter wiegend' Seegras, im Gesträuch tief verborgen,

Wo lehmig' Kies, zum Grund des See niedergeht.

Des im Wasser herrschend' Reich besteht.

Bedeckt nicht die Zähne, die so grün wie sein Hut,

Sonst gleicht er den Menschen, auch am Ufer er ruht.

Wenn er zieht aus dem Wasser algig' Fesseln empor,

Zu fangen jene, die nicht sehn sich vor.

Und unweit des Weihers, vor bewaldetem Hang,

Durch unwegsam Dickicht, ein Weg fürt entlang.

Durch das Tal zum Haus des alten Bauersmann,

Der da befreundet mit dem Wassermann.

Erstmals ward nun auch der Bauer geladen,

Ins Haus unter’m See, unter Wasser zu gelangen.

Erfährt von des Wassermanns boshaften Späßen,

Von versperrten Seelen in jenen Gefäßen.

Bedeckt nicht die Zähne, die so grün wie sein Hut,

Sonst gleicht er den Menschen, auch am Ufer er ruht.

Wenn er zieht aus dem Wasser algig' Fesseln empor,

Zu fangen jene, die nicht sehn sich vor.

Erzürnt ist der Bauer über den Seelenfang,

In die Tiefe gezogen, mit gemessenen Strang.

In seiner maßlosen Wut, doch verhaltenem Groll’n.

Da geht er, so zieht er, nun auf und davon.

So klar sein Ziel…

Als er wieder war am Ufer, dieses Mal in grauem Kleid,

Um hinab zu ziehen jene, die sein grünes Band ereilt.

Da schritt der Bauer, den ihm bekannten Weg,

Durch die Brunnstube ins Wassermannshaus.

Als er ankam im Kellerverlies,

Mit festem Tritt die Töpfe umstieß.

In Freiheit nun alle Seelen entflieh’n,

Hinauf sie steigen, ihren Frieden ersehn'.

Ward grimmig da, des Wassermanns Wut,

Befreit doch seine Seelen aus seiner Obhut.

Dem Bauern er schwor, gar finstere Rach'

Doch verheißend über ihn wacht,

Was das Schicksal für ihn bedacht.

Was das Schicksal einst für ihn hatte bedacht…

Bedeckt nicht die Zähne, die so grün wie sein Hut,

Sonst gleicht er den Menschen, auch am Ufer er ruht.

Wenn er zieht aus dem Wasser algig' Fesseln empor,

Zu fangen jene, die nicht sehn sich vor.

Und unweit des Weihers, vor bewaldetem Hang,

Durch unwegsam Dickicht, ein Weg führt entlang.

Durch das Tal zum Haus des alten Bauersmann,

Der einmal ward befreundet mit dem Wassermann.

Te midden van groene en heldere, ondiepe golven,

Onder wuivend zeewier, diep verborgen in de struiken,

Waar leemachtig grind op de bodem van het meer valt.

Het koninkrijk dat regeert in het water bestaat.

Bedekt de tanden niet, die zo groen zijn als zijn hoed,

Anders is hij net als de mensen, ook rustend op de kust.

Als hij algenkettingen uit het water trekt,

Om degenen te vangen die niet vooruit kijken.

En niet ver van de vijver, voor een beboste helling,

Door onbegaanbaar struikgewas, langs een pad.

Door het dal naar het oude boerenhuis,

Die is bevriend met Waterman.

Voor het eerst was de boer uitgenodigd,

In het huis onder het meer, om onder water te komen.

leert van de slechte grappen van Waterman,

Van opgesloten zielen in die vaten.

Bedekt de tanden niet, die zo groen zijn als zijn hoed,

Anders is hij net als de mensen, ook rustend op de kust.

Als hij algenkettingen uit het water trekt,

Om degenen te vangen die niet vooruit kijken.

De boer is boos over de zielenvangst,

Met een afgemeten streng de diepte in getrokken.

In zijn grenzeloze woede, maar ingehouden wrok.

Daar gaat hij, dus hij beweegt, nu omhoog en weg.

Zijn doel is zo duidelijk...

Toen hij weer aan de kust was, dit keer in een grijze jurk,

Om degenen neer te halen die worden ingehaald door zijn groene lint.

Toen betrad de boer de weg die hij kende,

Door de Brunnstube het Wassermannshaus in.

Toen hij in de kelder van de kerker aankwam,

Met een stevige stap de potten omvergeworpen.

In vrijheid vluchten nu alle zielen,

Beklim ze, verlang naar hun vrede.

Was daar grimmig, de woede van de waterman,

Bevrijd zijn ziel van zijn zorg.

Hij zwoer de boer, duistere wraak

Maar waakt veelbelovend over hem,

Wat het lot voor hem in petto heeft.

Welk lot heeft ooit voor hem gepland...

Bedekt de tanden niet, die zo groen zijn als zijn hoed,

Anders is hij net als de mensen, ook rustend op de kust.

Als hij algenkettingen uit het water trekt,

Om degenen te vangen die niet vooruit kijken.

En niet ver van de vijver, voor een beboste helling,

Door onbegaanbaar struikgewas leidt een pad langs.

Door het dal naar het oude boerenhuis,

Hij raakte ooit bevriend met Waterman.