The Curtain Fell - Empty Handed

Sadness keeps killing me.

We tried to keep alive, something that died long before:

Every illusion that kept us together, every promise that made us forget.

Nothing gold can stay" and people never stop leaving.

I already know what it feels like when my heart stops beating.

What I’ve learned from this: no place seems far enough from you.

I think about my favorite colours but they will never cover anything.

You still wreck me and my fucking mind.

I don’t have any place to stay.

Your silhouette is all I see.

I am on my own.

It’s in the way you looked at me ‘cause nothing replaces your smile.

Now, I crossed your face: memories no more!

And I thought it would make a difference but I am weak and I feel the need to

share with you.

to share with you.

My hands still shiver, like in that moment that we first kissed,

now that we part ways: there’s so much left to say,

so many thoughts to carry, but I am helpless.

My lips can’t move and my mouth is shut.

It’s just a memory that slowly fades away and my breath still writes letters in

the air.

I miss you and I can’t get over you.

The curtain fell, for everyone to see,

we faced the distance between us but the audience left.

The curtain fell, for everyone to see,

we faced the distance between us but the audience left.

but the audience left.

Verdriet blijft me doden.

We probeerden in leven te blijven, iets dat al lang geleden stierf:

Elke illusie die ons bij elkaar hield, elke belofte die ons deed vergeten.

Niets van goud kan blijven" en mensen stoppen nooit met vertrekken.

Ik weet al hoe het voelt als mijn hart stopt met kloppen.

Wat ik hiervan heb geleerd: geen enkele plaats lijkt ver genoeg van je verwijderd.

Ik denk aan mijn favoriete kleuren, maar ze zullen nooit iets dekken.

Je maakt mij en mijn verdomde geest nog steeds kapot.

Ik heb geen plek om te verblijven.

Je silhouet is alles wat ik zie.

Ik ben alleen.

Het zit in de manier waarop je naar me keek, want niets vervangt je glimlach.

Nu heb ik je gezicht gekruist: geen herinneringen meer!

En ik dacht dat het verschil zou maken, maar ik ben zwak en ik voel de behoefte om

met jou delen.

met jou delen.

Mijn handen rillen nog steeds, zoals op dat moment dat we voor het eerst kusten,

nu we uit elkaar gaan: er is nog zoveel te zeggen,

zoveel gedachten om te dragen, maar ik ben hulpeloos.

Mijn lippen kunnen niet bewegen en mijn mond is dicht.

Het is gewoon een herinnering die langzaam vervaagt en mijn adem schrijft nog steeds brieven in

de lucht.

Ik mis je en ik kan niet over je heen komen.

Het doek viel, voor iedereen te zien,

we overbrugden de afstand tussen ons, maar het publiek vertrok.

Het doek viel, voor iedereen te zien,

we overbrugden de afstand tussen ons, maar het publiek vertrok.

maar het publiek ging weg.