Summer Mourning - Duncan Sheik

Summer mourning

I resolved to slip away

There is nothing, there is no one

Who would have a word to say

I venture off down some suburban London lane

There is nothing, there is no one

To whom I need explain

I turn, I turn and the houses fall behind

Who would have thought

That I’d be one who would so hope to find

These pale green fields

Their vibrating repetition

The slight change from the morning

To the afternoon edition

So long, so long

Moving on, moving on

The road it narrows and head high flowers appear

Thick with some toxicity

A solved but certain fear

And in this grove a channel cuts its small divide

I expect to find Ophelia drifting calmly by

So I continue, I alight upon the town

Admiring the people moving purposely around

In the market there’s a woman

So elegantly veiled

Perfect darkness of her fabric

At description, I would fail

Do I imagine or do I catch her gaze

Does she smile for a moment within the summer haze

It hardly matters.

did I forget to say

I’m a spectre

I’m a shadow across a perfect summer day

Moving on, for leaving off

Away, away, away

zomer rouw

Ik heb besloten om weg te glippen

Er is niets, er is niemand

Wie heeft er een woord te zeggen?

Ik waag me op een steegje in een buitenwijk van Londen

Er is niets, er is niemand

Aan wie ik uitleg moet geven

Ik draai, ik draai en de huizen vallen achter

Wie had dat ooit gedacht

Dat ik iemand zou zijn die zo hoopte te vinden

Deze lichtgroene velden

Hun trillende herhaling

De kleine verandering van de ochtend

Naar de middageditie

Zo lang, zo lang

Verder gaan, verder gaan

De weg die hij versmalt en er verschijnen hoge bloemen

Dik met wat toxiciteit

Een opgeloste maar zekere angst

En in dit bos snijdt een kanaal zijn kleine kloof

Ik verwacht Ophelia rustig voorbij te zien drijven

Dus ik ga verder, ik stap uit op de stad

Bewonder de mensen die doelbewust rondlopen

Er is een vrouw op de markt

Zo elegant gesluierd

Perfecte duisternis van haar stof

Bij de beschrijving zou ik falen

Verbeeld ik me of vang ik haar blik?

Lacht ze even in de zomernevel?

Het maakt nauwelijks uit.

ben ik vergeten te zeggen?

Ik ben een spook

Ik ben een schaduw over een perfecte zomerdag

Verder gaan, om weg te gaan

Weg, weg, weg