Sad Stephen's Song - Duncan Sheik

And there were mermaids -- weren’t there?

--

Sweet silver mermaids.

All through that grey Trafalgar Square,

Such silver mermaids.

They were young, and they were fiar.

They brushed their bronze and dusky hair,

And whispered, Come, Sad Stephen, come and play here.

You will love, you will be loved.

You will grow up, and do so much.

You will be strong, you will be sung.

By all the mermaids.

Silver mermaids…

And once they’d sung their satin song,

They beckoned to me from the fog --

They spread their arms and lifted

Pale-portrait faces… I was taken.

To their coral-cavern halls,

To rooms with oyster shells for walls,

To sandy nooks, and pearly books, and ivory dolls…

In ivory stalls, in ivory stalls…

And there were mermaids -- weren’t there?

Sweet silver mermaids.

All through that wan, forgotten square,

Silver mermaids.

They were young, and they were fair.

They brushed their bronze and dusky hair.

And whispered, Come, Sad Stephen, come.

And I was taken.

Was I wrong?

Should I have run?

I wanted all, I wanted young

And portrait faces… I was taken.

Did I love?

I didn’t care.

Did I grow up?

Well, unaware.

And was I strong?

And was I sung?

How do I haunt Trafalgar fog

And find I want so much, still want --

And no more mermaids.

No more mermaids…

En er waren zeemeerminnen - nietwaar?

--

Lieve zilveren zeemeerminnen.

Door dat grijze Trafalgar Square,

Zulke zilveren zeemeerminnen.

Ze waren jong, en ze waren fiar.

Ze borstelden hun bronzen en donkere haar,

En fluisterde: Kom, droevige Stephen, kom hier spelen.

Je zult liefhebben, je zult geliefd worden.

Je zult opgroeien en zoveel doen.

Je zult sterk zijn, je zult worden gezongen.

Door alle zeemeerminnen.

Zilveren zeemeerminnen…

En toen ze eenmaal hun satijnen lied hadden gezongen,

Ze wenken me vanuit de mist --

Ze spreidden hun armen en tilden op

Bleke portretgezichten... Ik was gegrepen.

Naar hun zalen met koraalgrotten,

Naar kamers met oesterschelpen als muren,

Naar zanderige hoekjes, en parelwitte boeken, en ivoren poppen...

In ivoren kraampjes, in ivoren kraampjes...

En er waren zeemeerminnen - nietwaar?

Lieve zilveren zeemeerminnen.

Door dat bleke, vergeten plein,

Zilveren zeemeerminnen.

Ze waren jong, en ze waren eerlijk.

Ze borstelden hun bronzen en donkere haar.

En fluisterde: Kom, verdrietig Stephen, kom.

En ik werd meegenomen.

Had ik het fout?

Had ik moeten rennen?

Ik wilde alles, ik wilde jong

En portretgezichten... ik werd genomen.

Hield ik van?

Het kon me niet schelen.

Ben ik opgegroeid?

Nou, niet op de hoogte.

En was ik sterk?

En werd ik gezongen?

Hoe achtervolg ik Trafalgar-mist?

En merk dat ik zo veel wil, nog steeds wil --

En geen zeemeerminnen meer.

Geen zeemeerminnen meer…