En besvuren plats - Dråpsnatt

Över den stelfrusna sårskorpan

som täcker Moders lekamen

Ett ting bör modigt vara

för att bevandra den slumrande varelsen

Den spegelblanka isen

slipad av vind och snö

Tycks spegla vinterns ändamål:

av svält och köld ni skola dö!

Jag vänder mig mödosamnt om för att

se hur mina spår mig lett

men Moder har täckt mina spår inatt

inför ett dråp ingen kommer att ha sett

Plötsligt, framför mig, en uppenbarelse

Mitt ansikte under ytan, leende

Ett blågrått ansikte påminner mig;

min död är tvinget naturens skeende

Så förlorar jag mitt fäste

isen finns ej under mig mer

Det svarta vattnet omger mig

jag ej längre månens ljus ser

Slutningen går stillheten segrande ur striden;

kylan och vätan har mina krafter bestulit

Månen reflektaras i det svarta vattnet

i en plats som konungar besvurit

Over de bevroren korst

die het lichaam van de Moeder bedekt

Eén ding moet moedig zijn

om het sluimerende wezen te bewandelen

Het spiegelglanzende ijs

grond door wind en sneeuw

Lijkt het doel van de winter te weerspiegelen:

van honger en kou zul je sterven!

Ik draai me moeizaam om naar

zie hoe ik me gemakkelijk kan volgen

maar moeder heeft mijn sporen uitgewist vanavond

voor een moord zal niemand hebben gezien

Plotseling, voor me, een openbaring

Mijn gezicht onder de oppervlakte, glimlachend

Een blauwgrijs gezicht doet me denken;

mijn dood is gedwongen het optreden van de natuur

Dan verlies ik mijn grip

het ijs is niet langer onder mij

Het zwarte water omringt me

Ik zie het licht van de maan niet meer

Het einde, de stilte komt als overwinnaar uit de strijd;

de kou en het natte hebben me van mijn kracht beroofd

De maan wordt weerspiegeld in het zwarte water

op een plaats gezworen door koningen