Сага о наёмниках - Дом Ветров

Налейте наёмникам полные чаши

Им завтра снова в поход

Привыкший сражаться не жнёт и не пашет

Иных хватает забот

Он щедро сулил, этот вождь иноземный

Купивший наши мечи

Он клятвы давал нерушимее кремня

Сильнее чем солнца лучи

Сказал он, что скоро под крики вороньи

Взовьётся стрел хоровод

И город нам свалится прямо в ладони

Как спелый вызревший плод

Мы там по трактирам оглохнем от здравниц

Устанем от грабежей

И смело утешим белогрудых красавиц

Оставшихся без мужей

Когда перед нами ворота раскрыли

Мы ждали вынесут ключ

Но копья взлетели из облака пыли

Как молнии из-за туч

Смеялись на небе весёлые боги

Кровавой тешась игрой

Мы все полегли не дождавшись подмоги

Но каждый пал как герой

Давно не держали мы трусов в отряде

На том зеленом лугу

Из нас ни один не просил о пощаде

Никто не сдался врагу

Другие утешили вдов белогрудых

Собрали в мешки казну

А мы за воротами сном беспробудным

Которую спим весну

Жестокую мудрость, подобную нашей

Постигнут в свой смертный час

Так налейте наёмникам полные чаши

Пусть выпьют в память о нас

Schenk volle bekers voor de huurlingen

Morgen gaan ze weer wandelen

Gewend om te vechten oogst niet en ploegt niet

Anderen hebben al genoeg zorgen

Hij beloofde genereus, deze buitenlandse leider

Kocht onze zwaarden

Hij zwoer een eed die onverwoestbaarder is dan vuursteen

Sterker dan de stralen van de zon

Hij zei dat al snel, onder de kreten van de kraaien

Pijlen schieten een rondedans omhoog

En de stad zal recht in onze handpalmen vallen

Als een rijpe vrucht

Wij zijn daar in de tavernes doof van de kuuroorden

Moe van het plunderen

En moedig de schoonheden met witte borsten troosten

Links zonder echtgenoten

Toen de poorten voor ons opengingen

We waren aan het wachten tot de sleutel eruit zou worden gehaald

Maar de speren vlogen omhoog uit de stofwolk

Als bliksem uit de wolken

De vrolijke goden lachten in de lucht

Verdomd genietend van het spel

We stierven allemaal zonder op hulp te wachten

Maar iedereen viel als een held

Lange tijd hielden we geen lafaards in het detachement

Op die groene weide

Niemand van ons vroeg om genade

Niemand gaf zich over aan de vijand

Anderen troostten weduwen met witte borsten

Verzameld in zakken schatkist

En we zijn achter de poorten met een diepe slaap

Wij slapen in de lente

Wrede wijsheid zoals de onze

Begrepen op je sterfuur

Dus schenk volle bekers in voor de huurlingen

Laat ze drinken ter nagedachtenis aan ons