Always - Direct Hit!

They came alive on the carpet of a jungle

In a time past, present, or future — who’s to know?

Standing at her side was her

Partner, made of metal, staring through the plastic straight into skull

Eyes permanently wide

They’d awoke by the programmed will of The Prophets

Long since buried and burned

Like the future they’d promised

And when you’re born without meaning

Meant to know not but yourself

You find your purpose in just about anything

You find your purpose in primitive pulses

So like always they felt anxious

But unlike ever they felt a pull somewhere in the distance

And like always they walked toward horizon

And unlike ever their steps had purpose

And unlike ever their steps had purpose for once in their lives

They’d never met a soul face-to-face on this scorched earth covered in mold

Their only human touch was pushed through a screen

Just characters in digital paintings

But still they felt the tick-tick-tick get louder and louder

As their sick tired mind got a little less crowded

And the days turned into nights

While sunrises and sets blurred together

They never wait til morning to keep walking

To wander deeper into that dark

Hoping at least for some kind of mirage

And like always the felt anxious

But unlike always there was somewhere to be

And unlike always they followed a signal

Following the wind, can’t tell where they’re going

Following the silence, separate from knowing

Following the silhouette of something arisen

And emerging from the post-prehistoric origin

And then that tick-tick-tick-tick-tick stopped

Towering tall out on the plane, it took their breath away

And she felt the same thing they all felt

When the long and awful story was finally over

So like always, they kept walking

Marching toward that thing they’d felt spinning in place like an orbiting atom

When hope is at a climax it make the letdown too hard to handle

Is it too much temptation to swallow?

And is it worth it for choking when eating?

But like always

They kept walking

And wandered deeper into that dark

Toward the first thing they ever felt

Ze kwamen tot leven op het tapijt van een jungle

In een verleden, heden of toekomst - wie zal het weten?

Aan haar zijde stond zij

Partner, gemaakt van metaal, staart door het plastic recht in de schedel

Ogen permanent wijd

Ze waren wakker geworden door de geprogrammeerde wil van The Prophets

Lang geleden begraven en verbrand

Zoals de toekomst die ze hadden beloofd

En als je zonder betekenis geboren wordt

Bedoeld om niet te weten, maar jezelf

Je vindt je doel in bijna alles

U vindt uw doel in primitieve pulsen

Dus zoals altijd voelden ze zich angstig

Maar anders dan ooit voelden ze ergens in de verte een trekkracht

En zoals altijd liepen ze naar de horizon

En anders dan ooit hadden hun stappen een doel

En anders dan ooit hadden hun stappen een doel in hun leven

Ze hadden nog nooit een ziel van aangezicht tot aangezicht ontmoet op deze verschroeide aarde bedekt met schimmel

Hun enige menselijke aanraking werd door een scherm geduwd

Alleen karakters in digitale schilderijen

Maar toch voelden ze het tik-tik-tik luider en luider worden

Omdat hun ziek vermoeide geest een beetje minder druk werd

En de dagen werden nachten

Terwijl zonsopgangen en zonsondergangen samen vervagen

Ze wachten nooit tot de ochtend om te blijven lopen

Om dieper in dat duister te dwalen

In ieder geval hopend op een soort luchtspiegeling

En zoals altijd voelden ze zich angstig

Maar anders dan altijd was er een plek om te zijn

En in tegenstelling tot altijd volgden ze een signaal

De wind volgen, kan niet zeggen waar ze heen gaan

De stilte volgend, gescheiden van het weten

Het silhouet volgen van iets dat is ontstaan

En voortkomend uit de post-prehistorische oorsprong

En toen stopte dat tik-tik-tik-tik-tik

Torenhoog in het vliegtuig, het was adembenemend

En ze voelde hetzelfde wat ze allemaal voelden

Toen het lange en vreselijke verhaal eindelijk voorbij was

Dus zoals altijd bleven ze lopen

Terwijl ze naar dat ding marcheerden dat ze op hun plaats hadden gevoeld als een ronddraaiend atoom

Wanneer hoop op een hoogtepunt is, maakt het de teleurstelling te moeilijk om te verwerken

Is de verleiding te groot om te slikken?

En is het de moeite waard om te stikken tijdens het eten?

Maar zoals altijd

Ze bleven lopen

En dwaalde dieper in dat donker

Naar het eerste wat ze ooit voelden