Sturmesnacht - Die Streuner

Es war in dunkler Sturmesnacht so hat man uns gesagt

Blitze zuckten und erhellten jäh die finstre Nacht

Der Donner grollte um das Schloß, so sagte man uns frei

Und von dem Nordostturm erhob sich grausiges Geschrei

Kein Biest und auch kein Banshee wars, und auch kein böser Fluch

Gefangne nicht im Todeskampf, Dämon gebannt durch Spruch

Kein Geist der lauthals stöhnte, keine Seel in Angst und Bang

Es war der Gräfin Singen, denn sie übte nächtelang

Die Gräfin war fest überzeugt daß sie ein Barde sei

Und dadurch wurde Leben unter ihr zur Quälerei

Man mußte lauschen wenn sie sang und lächelnd ihr zuhörn

Und ihre goldne Stimme, jedes Vogels Traum, beschwörn

Die Gräfin war vermählt, sie meinte unter ihrem Stand

So kam es, daß ihr lieber Mann nicht einmal Frieden fand

Nicht nur daß er ertragen mußt ihr Singen jede Nacht

Still leidend ward für jedes Falsch verantwortlich gemacht

Es war in dunkler Sturmesnacht so hat man uns zitiert

Das muß der Grund gewesen sein daß nichts sich hat gerührt

Als plötzlich die Musik verklang… dann als der Tag anbrach

Die Diener fanden daß die Gräfin tot im Turme lag

Herolde kamen um zu sehn ob falsches Spiel geschah

Befragten alle gründlich was des Nachts ein jeder sah

Ganz überraschend kam ein Umstand schnell ans Tageslicht:

Für jeden Schritt des Grafen nachts verbürgte jemand sich

Die Schloßbewohner kamen von sich aus, allein, zu zwein

Zu schwören daß der Graf des Nachts nicht einmal war allein

Obwohl der Turm verschlossen war, die Tür mit Schlüsseln zwei

So war von jedem Tatverdacht der Graf eindeutig frei

Nach einer Weile rief man ihren Tod als Selbstmord aus

Und jeder in der Gegend zog Zufriedenheit daraus

Es war kein Urteil dem man besser widersprechen sollt

Doch fragt man sich warum sie ihre Laute essen wollt

Het was op een donkere, stormachtige nacht, werd ons verteld

Bliksem flitste en verlichtte plotseling de donkere nacht

De donder rommelde rond het kasteel, dus we kregen te horen dat het vrij was

En uit de noordoostelijke toren klonk een vreselijke kreet

Het was geen beest of een banshee, en het was ook geen kwade vloek

Niet gevangen in doodsstrijd, demon verbannen door betovering

Geen geest die luid kreunt, geen ziel in angst en bezorgdheid

Het was de gravin die zong, want ze oefende de hele nacht

De gravin was er vast van overtuigd dat ze een bard was

En daardoor werd het leven onder haar een marteling

Je moest luisteren als ze zong en naar haar luisteren met een glimlach

En roep haar gouden stem op, de droom van elke vogel

De gravin was getrouwd, ze bedoelde beneden haar klasse

Dus het was dat haar dierbare man niet eens vrede vond

Niet alleen dat hij haar elke avond zingt

Lijden in stilte kreeg de schuld van elk kwaad

Het was op een donkere, stormachtige nacht, dus we werden geciteerd

Dat moet de reden zijn geweest dat er niets bewoog

Toen plotseling de muziek wegstierf... toen de dag aanbrak

De bedienden ontdekten dat de gravin dood was in de toren

Herauten kwamen kijken of er vals spel was gebeurd

Iedereen grondig ondervraagd wat iedereen van de nacht zag

Heel verrassend kwam één feit al snel aan het licht:

Voor elke stap die de graaf 's nachts zette, stond iemand in

De kasteelbewoners kwamen uit eigen beweging, alleen, in paren

Om te zweren dat de graaf 's nachts niet alleen was

Hoewel de toren op slot was, de deur met sleutels twee

Dus de graaf was duidelijk vrij van enige verdenking

Na een tijdje werd haar dood tot zelfmoord verklaard

En iedereen in de buurt putte er voldoening uit

Het was geen oordeel dat moet worden tegengesproken

Maar je vraagt ​​je af waarom ze haar luit wil opeten