End Of The Run - Deborah Harry

Darkness falls like a black leather jacket and melts into the sidewalk like a sleeping drunk.

In the streets, the wind throws yesterday’s headlines around.

Another night comes and goes.

So, for awhile back then there was someplace to go.

Somewhere more home than a house.

A family of choice, not an accident, but sometimes as soon as something gets

started it’s over.

Now the days are much shorter and the people from the good part of town all

come around, but the something is missing even though there’s more there now.

I shrug off my attempts to explain how a torn t-shirt made it all danger again.

I don’t like flashbacks in movies.

I like the story to proceed.

I don’t like talking about the old days except if it tells where the future

will lead.

So we take a walk down this haunted hall or stumble through a shattered recall.

I know there’s nothing to relive, it’s just the shape of it all.

I don’t want it different.

Don’t want it again but value for value, now I’d never want it to end.

You think of the old friends and faces no more to be seen.

You think how much fun a line-up would mean.

And once that tape starts playing, it’s too hard to make it rewind.

That one special face takes over your mind.

That end of the run.

We almost won.

The end of the run.

We had our fun.

The end of the run.

I knew it then.

It won’t be back again.

We stood in the cold night, though we should be warm, in the back of the lot

with me in your arms.

The sun was falling.

The grey rain was pouring.

The cars were all dirty and slow.

We both had our kiss and, out of the depths and darkness, with my eyes closed I still see you fine.

Cause that was the season we make our dreams come true.

There was no limit to what we could do.

The end of the run.

We almost won.

The end of the run.

We had our fun.

The end of the run.

I knew it then.

He won’t be back again.

Once that tape starts playing it’s too hard to make it rewind.

With my eyes closed I still see you fine.

That was the season we make our dreams come true.

There was no limit to what we could do.

The end of the run.

We almost won.

The end of the run.

We had our fun.

The end of the run.

I knew it then.

He won’t be back again.

De duisternis valt als een zwarte leren jas en smelt op het trottoir als een slapende dronkaard.

Op straat gooit de wind de krantenkoppen van gisteren in het rond.

Een andere nacht komt en gaat.

Dus een tijdje terug was er een plek om naartoe te gaan.

Ergens meer thuis dan een huis.

Een familie naar keuze, geen ongeluk, maar soms zodra er iets gebeurt

begonnen is het voorbij.

Nu zijn de dagen veel korter en de mensen uit het goede deel van de stad allemaal

komen, maar er ontbreekt iets, ook al is er nu meer.

Ik schud mijn pogingen om uit te leggen hoe een gescheurd T-shirt het weer allemaal gevaarlijk maakte van me af.

Ik hou niet van flashbacks in films.

Ik vind het leuk dat het verhaal verder gaat.

Ik praat niet graag over vroeger, behalve als het zegt waar de toekomst ligt

zal leiden.

Dus maken we een wandeling door deze spookhal of struikelen we door een verbrijzelde herinnering.

Ik weet dat er niets is om opnieuw te beleven, het is gewoon de vorm van dit alles.

Ik wil niet dat het anders is.

Ik wil het niet nog een keer, maar waarde voor waarde, nu zou ik nooit willen dat het stopt.

Je denkt aan de oude vrienden en gezichten die niet meer te zien zijn.

Je bedenkt hoeveel plezier een line-up zou betekenen.

En als die band eenmaal begint te spelen, is het te moeilijk om hem terug te spoelen.

Dat ene speciale gezicht neemt je geest over.

Dat einde van de run.

We hebben bijna gewonnen.

Het einde van de run.

We hebben ons vermaakt.

Het einde van de run.

Ik wist het toen.

Het komt niet meer terug.

We stonden in de koude nacht, hoewel we warm zouden moeten zijn, achter op het terrein

met mij in je armen.

De zon viel.

De grijze regen kwam met bakken uit de lucht.

De auto's waren allemaal vies en traag.

We hebben allebei onze kus gehad en, uit de diepten en duisternis, met mijn ogen dicht, zie ik je nog steeds goed.

Want dat was het seizoen waarin we onze dromen waarmaken.

Er was geen limiet aan wat we konden doen.

Het einde van de run.

We hebben bijna gewonnen.

Het einde van de run.

We hebben ons vermaakt.

Het einde van de run.

Ik wist het toen.

Hij komt niet meer terug.

Zodra die band begint te spelen, is het te moeilijk om hem terug te spoelen.

Met mijn ogen dicht zie ik je nog steeds prima.

Dat was het seizoen waarin we onze dromen waarmaken.

Er was geen limiet aan wat we konden doen.

Het einde van de run.

We hebben bijna gewonnen.

Het einde van de run.

We hebben ons vermaakt.

Het einde van de run.

Ik wist het toen.

Hij komt niet meer terug.