The Repellent Scars of Abandon and Election - Deathspell Omega

The feeling of destroying the capacity for inward peace, an insane dance

With the angels of innocence amidst thorns and in frenzy, the warmth of A divine blessing, a daringness which prevailed over any imaginable fear

Hovering on the brink of a voluntary act of contrition, but soon all pales

Besides the cry this shattering truth wrests from all fellow men, there is More to it than suffering and sounds of suffering, it is a process that only

The extinction of a divine soul could terminate.

The eye can outstare neither

The sun, nor death… If I sought God it was in delirium and in the delight of Temptation.

The idea of Salvation comes, I believe, from one whom suffering breaks

Apart.

He who masters it, on the contrary, needs to be broken, to proceed

On the path towards the rupture.

Nothing of what man can know, to this end, could be evaded without

Degradation, without sin, — is it no burden to bear the repellent scars of Abandon, of election?- it leaves but a state of supplication and deserted

Expanses, an absorption into despair.

The existence of things cannot enclose

The death which it brings to me;

the existence is itself projected into my Death, and it is my death which encloses it.

Am I deranged?

Over and above

Quietism!

Nurtured by the multitude of man’s misfortune, a thousand halos

Like torches in the night of the spirit, a thousand traps, pitalls of brimstone

And the empty sky, prostrated face against the earth in frantic laughter…

I was beyond withstanding my own ignominy.

I invoked it and blessed it.

I progressed ever further into vileness and degradation.

Am I resurging,

Intact, out of infamy?

Het gevoel van het vernietigen van het vermogen tot innerlijke vrede, een waanzinnige dans

Met de engelen van onschuld te midden van doornen en in razernij, de warmte van een goddelijke zegen, een durf die zegevierde over elke denkbare angst

Zwevend op de rand van een vrijwillige daad van berouw, maar al snel verbleekt alles

Naast de kreet die deze verpletterende waarheid van alle medemensen aflegt, is er meer aan de hand dan lijden en geluiden van lijden, het is een proces dat alleen

Het uitsterven van een goddelijke ziel kan eindigen.

Het oog kan ook niet overtreffen

De zon, noch de dood... Als ik God zocht, was het in delirium en in de verrukking van de verleiding.

Het idee van verlossing komt, geloof ik, van iemand die door het lijden wordt gebroken

Deel.

Hij die het onder de knie heeft, integendeel, moet gebroken worden om verder te gaan

Op het pad naar de breuk.

Niets van wat de mens kan weten, met dit doel, kan worden ontdoken zonder

Vernedering, zonder zonde, is het geen last om de afstotende littekens van Verlaten, van de verkiezing te dragen? Het laat slechts een staat van smeking en verlatenheid achter

Uitgestrektheid, een opgaan in wanhoop.

Het bestaan ​​van dingen kan niet omsluiten

De dood die het mij brengt;

het bestaan ​​zelf wordt geprojecteerd in mijn Dood, en het is mijn dood die het omsluit.

Ben ik gestoord?

Over en boven

Quietisme!

Gekoesterd door de veelheid van het ongeluk van de mens, een duizend halo's

Als fakkels in de nacht van de geest, duizend vallen, putjes van zwavel

En de lege lucht, het neerknielende gezicht tegen de aarde in een uitzinnig gelach...

Ik was niet bestand tegen mijn eigen schande.

Ik riep het aan en zegende het.

Ik ging steeds verder in verdorvenheid en degradatie.

Ben ik aan het herleven,

Intact, uit schande?