Scorpions & Drought - Deathspell Omega

There I stand, in a wood of trees pale as if bones

Eroded by nefarious winds

Haunted by their barking echoes

Were doubts to arise that God retreats slowly from this world

Which until now renewed itself with every dawn

Nurtured by holy breath:

Behold those mountains

The rocks of which turn to ghosts

And those roots petrified in thirst

Vainly defying the opaque silence of hollow rivers

And bury your doubts in a profane grave

The greatest proof of justice and mercy

God’s supreme goodness

And his loving caress

Inhabit these abrasive pillars of dust

The black veil at the horizon

Soon to hush in velvet silence

Your daughter’s last breath

Crowning you the depositary

Of ten thousand indignities:

The eminent king of a world in dismay

Every singularity is filed down

By this continuous ochre stream

The only memory and existence

Those you cherished ever had

And ever could have

The memory of the heart

Is overcome by the drought of the heart:

A desert with no life but scorpions

Coming as a swarm, as a flood

With an abundance of deadly stings…

One for every remembrance

One for every comforting echo of the past

For blithe days of hope turned sour

Daar sta ik, in een bos van bomen, bleek als botten

Geërodeerd door snode wind

Achtervolgd door hun blaffende echo's

Zouden er twijfels rijzen dat God zich langzaam terugtrekt van deze wereld?

Die zich tot nu toe bij elke dageraad hernieuwde

Gekoesterd door heilige adem:

Zie die bergen

waarvan de rotsen in geesten veranderen

En die wortels versteend van de dorst

Tevergeefs de ondoorzichtige stilte van holle rivieren trotseren

En begraaf je twijfels in een profaan graf

Het grootste bewijs van gerechtigheid en barmhartigheid

Gods allerhoogste goedheid

En zijn liefdevolle streling

Bewoon deze schurende pilaren van stof

De zwarte sluier aan de horizon

Binnenkort tot zwijgen in fluwelen stilte

De laatste adem van je dochter

U bekronen tot bewaarder

Van tienduizend vernederingen:

De eminente koning van een wereld in ontzetting

Elke singulariteit wordt gearchiveerd

Door deze continue okerkleurige stroom

De enige herinnering en het bestaan

Degenen die je koesterde, hebben ze ooit gehad

En ooit zou kunnen hebben

De herinnering aan het hart

Is overwonnen door de droogte van het hart:

Een woestijn zonder leven behalve schorpioenen

Komt als een zwerm, als een vloed

Met een overvloed aan dodelijke steken...

Een voor elke herinnering

Eén voor elke geruststellende echo van het verleden

Voor vrolijke dagen van hoop die zuur werden