Internecine Iatrogenesis - Deathspell Omega

And yet, of worse deeds

Worse suffering must ensue:

The second and final rout

Culminates with a Silence

That bears the acrid burden of all things lost

Since thou tamest Chaos

And a much heavier burden still

For all things that perished unborn

For none of the New Souls was found worthy

To partake and witness

Even the soil turned frigid in a world

Made torrid by scorching heat

Thou who are the End of All, behold!

To whom belong the faces

Eyes and knees of the elderly

The women and the children

All that walks and crawls?

All belong to you!

Nothing more remains

-But heaven!

One arrow, anointed in the balm

Of Internecine Iatrogenesis, shall suffice!

Towards the Dawn, towards the south

Towards the melancholy west

And towards the North I cry:

Onward where most with ravin I may meet!

The firmament sheds scarlet tears

Dazzled by this horrendous pyre of a world

A brazen Holocaust, brighter than a hundred suns

That slowly consumes God and Man

Trembling beside one another

Both bemoaning what could have been

What should have been

Yet their accusing voices sing the sound of discord

On which I feast with my baneful maw

In eternal hunger

En toch, van ergere daden

Er moet erger lijden volgen:

De tweede en laatste route

Culmineert met een stilte

Dat draagt ​​de zware last van alle verloren dingen

Sinds je Chaos temt

En nog steeds een veel zwaardere last

Voor alle dingen die ongeboren zijn vergaan

Want geen van de nieuwe zielen werd waardig bevonden

Deelnemen en getuigen

Zelfs de grond werd ijskoud in een wereld

Verzengend gemaakt door verzengende hitte

Gij die het einde van alles bent, zie!

Van wie de gezichten zijn

Ogen en knieën van ouderen

De vrouwen en de kinderen

Al dat loopt en kruipt?

Ze zijn allemaal van jou!

Er blijft niets meer over

- Maar de hemel!

Eén pijl, gezalfd in de balsem

Of Internecine Iatrogenesis, zal volstaan!

Naar de dageraad, naar het zuiden

Op weg naar het melancholische westen

En richting het noorden roep ik:

Voorwaarts waar de meeste met ravijn ik kan ontmoeten!

Het firmament stort scharlaken tranen

Verblind door deze verschrikkelijke brandstapel van een wereld

Een brutale Holocaust, helderder dan honderd zonnen

Dat verteert langzaamaan God en de Mens

Bevend naast elkaar

Beide beklaagden zich over wat had kunnen zijn

Wat had moeten zijn?

Maar hun beschuldigende stemmen zingen het geluid van onenigheid

Waarop ik feest met mijn ellendige muil

In eeuwige honger