Евгений - ДДТ

«Мой дядя самых честных правил,

Когда не в шутку занемог,

Он уважать себя заставил,

И лучше выдумать не мог.

Его пример другим наука;

Но, боже мой, какая скука

С больным сидеть и день и ночь,

Не отходя ни шагу прочь!

Какое низкое коварство

Полуживого забавлять,

Ему подушки поправлять,

Печально подносить лекарство,

Вздыхать и думать про себя:

Когда же черт возьмёт тебя!..».

А.С.

Пушкин

Немного ел, немного пил,

В плену иллюзий жил Евгений.

И дядин труп давно остыл

Среди причудливых растений.

Он поливал их иногда —

Герань, гортензии, алоэ.

Евгений, гроб, их было двое,

И дней спокойных череда.

Звенела мелочь по карманам,

Росли ракеты и свекла.

Неспешно кровь бойцов текла

В деревни наши из Афгана.

Генсеки дохли каждый год.

В очередях с утра стояли

Герои чугуна и стали —

Сорокаградусный народ.

Короче, жили налегке.

Как Пушкин, солнышко светило.

Онегин, сидя на толчке,

Мог наслаждаться тем, что было.

Татьяна редко заходила,

Поднять пыталась член и дух.

Она Евгения любила,

Но он инертен был и глух…

Но либералы, Горбачёв,

Их жизнерадостные трели

Взорвали мозг, сказав, почём

В плену иллюзий жил Евгений.

И разливался плюрализм,

И герменевтика вещала,

Ито скоро будет новый «изм»,

Маршировать для счастья — мало!

Но объяснить никто не смог

Нам про ответственность свободы.

Пока все пели, под шумок

Украли углеводороды!

Потом всему пришла хана.

Сгорел Союз, развал и горечь.

Жевала сникерсы страна,

У власти вновь жирела сволочь.

Евгений тихо отползал,

Бежав с окопов Перестройки.

Он тонко чувствовал и знал

Апокалиптичность русской тройки.

Гроб выл, чесался по ночам,

С утра страдая паранойей.

Онегин, глух к чужим речам,

Беседы вёл с самим собою.

О том, что с правдой слита ложь,

Порядка нету и морали,

О том, что делай всё что хошь,

Но делать что, не рассказали.

Как отказаться от гробов,

Что в головах засели странных?

Как без кисельных берегов,

Как без молочных рек из крана?

Чуть не забыл я про Татьяну.

Она учителем была.

С Евгением, дурным и пьяным,

С трудом, но иногда жила.

Когда настали перемены,

Пошла работать в магазин.

Её, бесчувственной к изменам,

Увёз в Дубай один грузин.

Но потихоньку извели

Апологетов перестройки.

Гробы на кухнях зацвели

В плену восточной новостройки.

И перепуганный народ решил —

Пусть лучше будет Путин!

Убрали новый поворот,

Вернулись к старой доброй жути.

Переписали, как всегда,

Гробы, историю, колени.

Герань, гортензии, Евгений,

За дядю пили иногда.

А он столетья, как живой,

В цветах, привычно чем-то пахнет.

На этом всё, пока не жахнет

Господь по нам иной судьбой…

Ай да Пушкин, ай да сукин сын!

Стань как Пушкин, не ссы…

"Mijn oom van de meest eerlijke regels,

Toen ik ernstig ziek werd,

Hij dwong zichzelf te respecteren

En ik kon geen betere bedenken.

Zijn voorbeeld voor anderen is wetenschap;

Maar mijn god, wat een verveling

Met de zieken om dag en nacht te zitten,

Geen enkele stap verwijderd!

Wat een laag bedrog?

Amuseer de halfdoden

Repareer zijn kussens

Triest om medicijnen te geven

Zucht en denk bij jezelf:

Wanneer neemt de duivel je mee!..”

ALS.

Poesjkin

Eet een beetje, drink een beetje,

Eugene leefde in gevangenschap van illusies.

En het lijk van oom is al lang afgekoeld

Tussen vreemde planten.

Hij gaf ze soms water -

Geranium, hortensia, aloë.

Eugene, de kist, het waren er twee,

En een reeks rustige dagen.

Een kleinigheidje klonk in de zakken,

Raketten en bieten groeiden.

Langzaam vloeide het bloed van de strijders

Naar onze dorpen vanuit Afghanistan.

Elk jaar stierven secretarissen-generaal.

Staat sinds vanmorgen in de rij

Helden van ijzer en staal

Mensen van veertig graden.

Kortom, ze leefden licht.

Net als Pushkin scheen de zon.

Onegin, zittend op de duw,

Ik kon genieten van wat ik had.

Tatjana kwam zelden,

Geprobeerd om een ​​lid en geest te verhogen.

Ze hield van Eugene

Maar hij was traag en doof...

Maar liberalen, Gorbatsjov,

Hun vrolijke trillers

Ze bliezen de hersenen en zeiden hoeveel?

Eugene leefde in gevangenschap van illusies.

En het pluralisme verspreidde zich

En hermeneutiek sprak

Er zal binnenkort een nieuw "isme" zijn,

Marcheren voor geluk is niet genoeg!

Maar niemand kon het uitleggen

Ons over de verantwoordelijkheid van vrijheid.

Terwijl iedereen zong, onder het mom

Ze hebben koolwaterstoffen gestolen!

Toen kwam Khan tot alles.

De Unie brandde af, stortte in en was bitter.

Chewed Snickers land

De klootzak was weer aan de macht.

Eugene kroop stilletjes weg,

Rennend vanuit de loopgraven van de Perestroika.

Hij voelde en wist subtiel

Apocalyptische Russische trojka.

De kist huilde, jeukte 's nachts,

Paranoïde in de ochtend.

Onegin, doof voor de toespraken van anderen,

Hij had gesprekken met zichzelf.

Over het feit dat leugens worden versmolten met de waarheid,

Er is geen orde en moraal,

Over doen wat je wilt

Maar ze vertelden me niet wat ik moest doen.

Hoe doodskisten te weigeren,

Wat zit er in de hoofden van vreemde mensen?

Zoals zonder kuskusten,

Hoe zonder melkrivieren uit de kraan?

Ik was Tatjana bijna vergeten.

Zij was een lerares.

Met Eugene, slecht en dronken,

Met moeite, maar soms geleefd.

Toen de verandering kwam

Ging in de winkel werken.

Haar, ongevoelig voor verraad,

Ik nam een ​​Georgiër mee naar Dubai.

Maar kwam langzaam weg

Apologeten voor perestrojka.

De doodskisten in de keukens bloeiden

In gevangenschap van de oostelijke nieuwbouw.

En de bange mensen besloten -

Laat Poetin beter zijn!

Een nieuwe afslag verwijderd

Terug naar de goede oude horror.

Herschreven, zoals altijd,

Doodskisten, geschiedenis, knieën.

Geranium, hortensia, Eugene,

Soms dronken ze voor oom.

En hij is eeuwen, alsof hij leeft,

In bloemen ruikt gewoonlijk iets.

Dat is alles totdat het sterft

De Heer heeft een ander lot voor ons...

Oh ja Poesjkin, oh ja klootzak!

Word zoals Poesjkin, pis niet...