На небе вороны - ДДТ

На небе вороны, под небом монахи,

И я между ними, в расшитой рубахе

Лежу на просторе, легка и пригожа;

И солнце взрослее, и ветер моложе.

Меня отпевали в громадине храма,

Была я невеста, прекрасная дама.

Душа моя рядом стояла и пела,

Но люди, не веря, смотрели на тело.

Судьба и молитва менялись местами.

Молчал мой любимый и крестное знамя.

Лицо его светом едва освещало.

Простила его, - я ему все прощала.

Весна, задрожав от печального звона,

Смахнула три капли на лики иконы,

Что мирно покоилась между руками.

Ёе целовало весёлое пламя.

Свеча догорела, упало кадило;

Земля, застонав, превращалась в могилу.

Я бросилась в небо за лёгкой синицей,

Теперь я на воле, я - белая птица!

Взлетев на прощание, кружась над родными,

Смеялась я, горя их не понимая.

Мы встретимся вскоре, но будем иными -

Есть Вечная воля, зовёт меня стая.

Kraaien in de lucht, monniken onder de lucht,

En ik sta tussen hen in, in een geborduurd shirt

Ik lig in de open lucht, licht en knap;

En de zon is ouder en de wind is jonger.

Ik werd begraven in de romp van de tempel,

Ik was een bruid, een mooie dame.

Mijn ziel stond dichtbij en zong,

Maar mensen keken ongelovig naar het lichaam.

Het lot en het gebed veranderden van plaats.

Stil was mijn geliefde en de banier van het kruis.

Zijn gezicht lichtte nauwelijks op.

Ik vergaf hem, ik vergaf hem alles.

Lente, trillend van het droevige gerinkel,

Ze veegde drie druppels weg op de gezichten van het icoon,

Dat rustte vredig tussen de handen.

Ze werd gekust door een vrolijke vlam.

De kaars brandde uit, het wierookvat viel;

De aarde, kreunend, veranderde in een graf.

Ik rende de lucht in voor een lichte tiet,

Nu ben ik vrij, ik ben een witte vogel!

Afscheid nemen, cirkelen boven familieleden,

Ik lachte, verdriet dat ik ze niet begreep.

We zullen elkaar snel ontmoeten, maar we zullen anders zijn -

Er is een eeuwige wil, de kudde roept mij.