В ресторане - ДДТ

С душой Достоевского, с комплексами Блока я в ресторане сидел, меня тошнило от

сока

Судьбу разъел, как бронхит, синдром Льва Толстого, непротивление — слева,

справа — грубое слово.

Господь сорвал голос, его мало кто слышит, но жизнь и так хороша и поэтому

дышит.

Моя любовь к миру слева, там где пышная Клава, где ест яблоки Ева,

а надо мной моя слава.

Боже, как хорошо, как легки эти двери, я в них спокойно вошел, на блюдах птицы

и звери.

Я немного грустил, как могила Шагала, спросили — кто виноват?

Ответил — выпили

мало.

Но тут ты появилась и этот бред вспыхнул храмом я, как старый Дионис,

стал мифологическим срамом,

Как на невольничьих рынках — стояла Родина голой на задворках Европы,

с крылами до пола.

Я забыл, кем я стал, я проклял искусство понял я, что давно боялся этого

чувства.

Я с тоской Мандельштама упал на колени прости меня, я люблю твои овалы и тени.

И вдруг что-то слетело в эту щель между нами, что-то сверкнуло и толпы

радостной пыли.

По проспекту поплыли, неся в руках знамя ты узнала меня и мы секунду любили.

Met de ziel van Dostojevski, met Blok's complexen, zat ik in een restaurant, ik was ziek van

sap

Fate gecorrodeerd zoals bronchitis, Leo Tolstoy's syndroom, non-resistentie - aan de linkerkant,

rechts is een grof woord.

De Heer brak zijn stem, weinig mensen horen hem, maar het leven is zo goed en daarom

ademt.

Mijn liefde voor de wereld is aan de linkerkant, waar de prachtige Klava is, waar Eva appels eet,

en boven mij is mijn glorie.

God, hoe goed, wat zijn deze deuren licht, ik ging ze rustig binnen, op de schotels van de vogel

en dieren.

Ik was een beetje verdrietig, net als het graf van Chagall, vroegen ze - wie is de schuldige?

Beantwoord - dronk

Enkele.

Maar toen verscheen jij en deze onzin laaide op als een tempel, ik, zoals de oude Dionysus,

werd een mythologische schande,

Net als op slavenmarkten stond het moederland naakt in de achtertuinen van Europa,

met vleugels op de grond.

Ik vergat wie ik werd, ik vervloekte kunst, ik realiseerde me dat ik hier al heel lang bang voor was

gevoelens.

Ik viel op mijn knieën met het verlangen van Mandelstam, vergeef me, ik hou van je ovalen en schaduwen.

En plotseling vloog er iets in deze opening tussen ons, er flitste iets en de menigte

gelukkig stof.

Ze zeilden langs de laan, met een spandoek in hun handen, je herkende me en we hielden heel even.