Музыкант - ДДТ

Сегодня — тыл, а завтра — фронт, чуть тоньше слышен звук туманный.

Вертелся юный горизонт в зубах со спичкой безымянной.

В его прищуре ни о чём живая музыка играла,

Она была его ключом и притяжение не держала.

На что способен этот джаз и от чего все эти звуки?

Так выворачивают нас, воткнув по локоть в сердце руки.

И где любовь оставит след, и что история сломала,

И сколько стоит этот бред, и почему всегда так мало?!

И даже морду кирпичом трубач заденет за живое,

Она узнает что по чём, что это «музыка» такое.

И разорвут её стихи до пьяной романтичной ноты,

Так гармоничны и легки весной рояли и фаготы.

На баррикадах пацифизм вновь нарывается на драку.

Опять бездарный мрачный *** идёт на нас с тобой в атаку.

И мы одни спиной к спине глядим на мраморные орды,

И пусть хоть целый мир в дерьме, мы эту грязь сольем в аккорды.

Vandaag - de achterkant, en morgen - de voorkant, is een mistig geluid iets dunner te horen.

De jonge horizon draaide in zijn tanden met een naamloze lucifer.

In zijn scheelheid speelde livemuziek om niets,

Zij was zijn sleutel en had de aantrekkingskracht niet.

Waar is deze jazz toe in staat en waar komen al die geluiden vandaan?

Zo draaien ze ons om en steken ze onze handen tot aan de elleboog in het hart.

En waar liefde een spoor zal achterlaten, en wat de geschiedenis heeft gebroken,

En hoeveel kost deze onzin, en waarom is het altijd zo weinig?!

En de trompettist zal zelfs het gezicht aanraken met een baksteen,

Ze leert wat het is, wat deze "muziek" is.

En verscheur haar gedichten tot een dronken romantische noot,

Zo harmonieus en licht zijn piano's en fagotten in de lente.

Op de barricades botst het pacifisme opnieuw op een gevecht.

Nogmaals, de incompetente sombere klootzak valt jou en mij aan.

En wij alleen kijken rug aan rug naar de marmeren hordes,

En zelfs als de hele wereld in de shit zit, zullen we dit vuil samenvoegen tot akkoorden.