Москва, Садовое Кольцо - ДДТ

Ночь.

Куранты бьются злея, что-то брат им невдомёк,

Чьи бредут очки да шея, кто торчит у Мавзолея,

Чей дымится, еле тлея, сигареты огонёк.

Это я, туманом стылым разлагаюсь по Москве

Духом бледным и унылым злой простуженною силой

Надоедливой постылой в беспартийной голове.

А на улице Арбате на серебряном канате проституток выводили на расстрел,

А из тьмы автомашины каучуковые спины обещали всероссийский беспредел.

Я брожу туманной ночью по проспектам по дворам

Вижу ночью я воочию, кто гниёт и рвётся в клочья,

Кто ломает позвоночья, остывая по утрам.

Я дышу столичным газом, чеченею на ходу

Ощущаю город разом и крестом, и унитазом

Злым булгаковским рассказом, как блаженство, как беду.

А на улице Тверской, эх, в натуре, пир мирской - там тусовка, весь бомонд крутят смерти хоровод.

Там любой чл*н и кл*тор переменам всяким рад, он в Кремле стоит за Питер, под Москвой за Ленинград.

Наблюдаю, как отравой льётся шумная толпа

Жадной жаждущей оравой, тараканьей шустрой лавой

То ли левой, то ли правой без кувалды и серпа.

Я плыву усталым Ноем, я кричу спасенным Лотом,

Я кажусь себе героем небесами звездным роем.

Банкой спермы, геморроем, а точнее - идиотом.

Ничего не понимаю я в передовой глуши

Замерзаю и сгораю, умираю, воскресаю,

Балансирую по краю в вечных поисках души.

А на новеньком вокзале под весёлым потолком гастарбайтеры страдали, вывозили их силком.

Без наград и без зарплаты, как героев соцтруда, увозили автоматы, коммуналки поезда...

Nacht.

De klokken slaan boos, iets wat ze niet weten over hun broer,

Wiens bril en nek dwalen, die uitsteekt bij het Mausoleum,

Waarvan rookt, nauwelijks smeulend, sigarettenlicht.

Ik ben het, ik ben aan het ontbinden als een koude mist in Moskou

Met een bleke en moedeloze geest, met een boze koude kracht

Vervelend hatelijk in een onpartijdig hoofd.

En in Arbat Street, aan een zilveren touw, werden prostituees naar buiten gebracht om te worden doodgeschoten,

En vanuit de duisternis van de auto beloofden rubberen ruggen volledig Russische wetteloosheid.

Ik dwaal op een mistige nacht langs de lanen in de tuinen

Ik zie 's nachts met mijn eigen ogen wie aan het rotten is en aan flarden wordt gescheurd,

Die ruggengraat breekt, afkoelt in de ochtend.

Ik adem kapitaalgas, Tsjetsjeens onderweg

Ik voel de stad tegelijk en het kruis, en het toilet

Het verhaal van Boelgakov, zoals gelukzaligheid, zoals problemen.

En in de Tverskaya-straat, oh, in natura, een werelds feest - er is een feest, de hele beau monde draait een ronde dans van de dood.

Daar is elk lid en klerk blij met elke verandering, hij staat voor St. Petersburg in het Kremlin, voor Leningrad bij Moskou.

Ik kijk hoe de luidruchtige menigte stroomt als vergif

Hebzuchtige dorstige menigte, kakkerlak behendige lava

Ofwel links, ofwel rechts zonder voorhamer en sikkel.

Ik zwem met de vermoeide Noach, ik roep met de geredde Lot,

Ik lijk mezelf een held van de hemel, een sterrenzwerm.

Een pot sperma, aambeien, of liever, een idioot.

Ik begrijp niets, ik ben in de geavanceerde wildernis

Bevriezen en verbranden, sterven, herrijzen

Ik balanceer op het randje in de eeuwige zoektocht naar de ziel.

En op het nieuwe station, onder een vrolijk plafond, leden gastarbeiders, ze werden met geweld uitgeschakeld.

Zonder onderscheidingen en zonder salaris, als helden van socialistische arbeid, namen ze machinegeweren, gemeenschappelijke treinen ...