Гимн - ДДТ

Это гимн просвещенной отчаянной жизни,

Он — про двери и пропасть черты.

Это ритмы поминок и праздничной тризны,

Где тоскуешь все еще ты.

Мокрых серых прохожих пугливая стайка,

Вскрикнув крыльями скрылась во тьме.

Я сквозь стены иду и в руках согреваю

То, что дорого, дорого мне.

По земным и небесным скитаясь дорогам,

Я храню эту каплю тепла

И пока она есть, я доволен немногим

Наша жизнь дорогая, светла.

Умирают, кружась и смеясь, светотени

Разбиваясь о старый гранит.

Я присел у воды на живые ступени —

Пусть тебя этот город хранит.

-= =-

Отражаются черной шеренгой — неволей

Колоннады — злой шёпот в глазах.

Пресс титана сведен — море пота и соли

Мойка в мраморных белых узлах.

Волн, несущихся мимо Авроры к закату,

Где пространством скуля на цепи.

Как к хозяину-богу к еде земле-брату

Рвется небо к тебе подойти.

Dit is het volkslied van het verlichte wanhopige leven

Het gaat over deuren en de afgrond van functies.

Dit zijn de ritmes van de herdenking en het feestmaal,

Waar je nog steeds naar verlangt.

Natte grijze voorbijgangers verlegen kudde,

Met een kreet van vleugels verdween ze in de duisternis.

Ik ga door de muren en warm in mijn handen

Wat dierbaar is, is mij dierbaar.

Zwervend langs aardse en hemelse wegen,

Ik bewaar deze druppel warmte

En terwijl ze is, ben ik tevreden met een beetje

Ons leven is dierbaar, helder.

Sterven, draaien en lachen, clair-obscur

Crashen op oud graniet.

Ik ging bij het water zitten op levende treden -

Moge deze stad je beschermen.

-==-

Weerspiegeld door een zwarte lijn - gevangenschap

Colonnades - een kwaad gefluister in de ogen.

De pers van titanium wordt verminderd - een zee van zweet en zout

Zinken in witmarmeren knopen.

Golven die langs Aurora razen richting zonsondergang

Waar de ruimte zeurt aan een ketting.

Wat betreft de eigenaar-god tot het voedsel van de aardbroeder

De lucht is verscheurd om naar je toe te komen.