Герой - ДДТ

Ты думал, что здесь легко встать высоко полететь, глубоко не упасть,

познать этот мир и остаться счастливым,

Ты принёс в него веру, добро и кулак, нарезая любовь, раздавал просто так,

всем кто хотел — ты всех осчастливил.

Припев:

Теперь у тебя одна скучная комната ты в тёмных очках ждёшь конца света,

Душа в теле женщины ищет, но не дома ты, ты там, где на брошенных стенах

желтеют газеты.

Ты думал, что вечны тело и мир и все подвластно — судьба и Памир,

что Бог подарил эту жизнь совершенно бесплатно,

Но ты не заметил, как кончился газ, и смыло с врагами любовь в унитаз, и,

водя по щеке ржавой бритвой, ты не узнал себя.

Припев:

Теперь у тебя одна скучная комната ты в тёмных очках ждёшь конца света,

Душа в теле женщины ищет, но не дома ты, ты там, где на брошенных стенах

желтеют газеты.

В тебя целятся, но не хотят стрелять, мы стоим столько, сколько можем отдать

Люди абсурдны, мир сходит с ума, чтобы быть счастливым,

Кончилось небо, сгорели мосты, и забыв твое имя, приносят цветы,

Туда, где ты всех победил, стал абсолютно счастливым.

Припев:

Теперь у тебя одна скучная комната ты в тёмных очках ждёшь конца света,

Душа в теле женщины ищет, но не дома ты, ты там, где на брошенных стенах

желтеют газеты.

Je dacht dat het gemakkelijk was om hier omhoog te komen, om hoog te vliegen, niet om diep te vallen,

om deze wereld te kennen en gelukkig te blijven,

Je bracht geloof, goedheid en een vuist in hem, liefde snijdend, het zomaar uitdelend,

aan iedereen die wilde - je hebt iedereen gelukkig gemaakt.

Refrein:

Nu heb je een saaie kamer, wacht je met een donkere bril op het einde van de wereld,

De ziel in het lichaam van een vrouw kijkt, maar je bent niet thuis, je bent waar op de verlaten muren

gele kranten.

Je dacht dat het lichaam en de wereld eeuwig zijn en dat alles onderworpen is - het lot en de Pamir,

dat God dit leven gratis heeft gegeven,

Maar je merkte niet hoe het gas opraakte, en de liefde door het toilet spoelde met vijanden, en,

met een roestig scheermes over je wang, je herkende jezelf niet.

Refrein:

Nu heb je een saaie kamer, wacht je met een donkere bril op het einde van de wereld,

De ziel in het lichaam van een vrouw kijkt, maar je bent niet thuis, je bent waar op de verlaten muren

gele kranten.

Ze richten op jou, maar willen niet schieten, we zijn zoveel waard als we kunnen geven

Mensen zijn absurd, de wereld wordt gek om gelukkig te zijn

De lucht eindigde, de bruggen brandden af, en je naam vergetend, brengen ze bloemen,

Daar, waar je iedereen versloeg, werd je absoluut gelukkig.

Refrein:

Nu heb je een saaie kamer, wacht je met een donkere bril op het einde van de wereld,

De ziel in het lichaam van een vrouw kijkt, maar je bent niet thuis, je bent waar op de verlaten muren

gele kranten.