Еду я на родину - ДДТ

Боже, сколько лет я иду, но не сделал и шаг.

Боже, сколько дней я ищу то, что вечно со мной,

Сколько лет я жую вместо хлеба сырую любовь,

Сколько жизни в висок мне плюет вороненым стволом долгожданная да-a-аль!

Черные фары у соседних ворот, лютики, наручники, порванный рот.

Сколько раз, покатившись, моя голова с переполненной плахи летела сюда, где Родина.

Еду я на родину, пусть кричат - уродина, а она нам нравится,

Хоть и не красавица, к сволочи доверчива, а ну, а к нам - тра-ля-ля-ля...

Эй, начальник!

Боже, сколько правды в глазах государственных шлюх!

Боже, сколько веры в руках отставных палачей !

Ты не дай им опять закатать рукава, ты не дай им опять закатать рукава суетливых ночей.

Черные фары у соседних ворот, лютики, наручники, порванный рот.

Сколько раз, покатившись, моя голова с переполненной плахи летела сюда, где Родина.

Еду я на родину, пусть кричат - уродина, а она нам нравится,

Спящая красавица, к сволочи доверчива, а ну, а к нам - тра-ля-ля-ля...

Эй, начальник!

Из-под черных рубах рвется красный петух, из-под добрых царей льется в рты мармелад.

Никогда этот мир не вмещал в себе двух был нам Богом отец, ну, а чертом Родина.

Еду я на родину, пусть кричат - уродина, а она нам нравится,

Спящая красавица, к сволочи доверчива, а ну, а к нам - тра-ля-ля-ля...

Эй, начальник!

God, hoeveel jaar heb ik gelopen, maar ik heb geen stap gezet.

God, hoeveel dagen heb ik gezocht naar wat voor altijd bij mij is,

Hoeveel jaar heb ik rauwe liefde gekauwd in plaats van brood,

Hoeveel leven spuugt de langverwachte ja-a-al met een geblauwde loop naar mijn slaap!

Zwarte koplampen bij de volgende poort, boterbloemen, handboeien, een gescheurde mond.

Hoe vaak vloog mijn hoofd uit een overvol blok na het rollen hierheen, waar het moederland is.

Ik ga naar mijn vaderland, laat ze schreeuwen - lelijk, maar we mogen haar,

Hoewel ze geen schoonheid is, is ze goedgelovig voor de klootzakken, maar goed, maar voor ons - tra-la-la-la ...

Hé baas!

God, hoeveel waarheid in de ogen van staatshoeren!

God, hoeveel geloof is er in de handen van gepensioneerde beulen!

Je laat ze niet meer de mouwen opstropen, je laat ze niet meer de mouwen opstropen op moeilijke avonden.

Zwarte koplampen bij de volgende poort, boterbloemen, handboeien, een gescheurde mond.

Hoe vaak vloog mijn hoofd uit een overvol blok na het rollen hierheen, waar het moederland is.

Ik ga naar mijn vaderland, laat ze schreeuwen - lelijk, maar we mogen haar,

Doornroosje, goedgelovig voor de klootzakken, nou ja, maar voor ons - tra-la-la-la ...

Hé baas!

Van onder zwarte hemden komt een rode haan tevoorschijn, van onder goede koningen giet marmelade in de monden.

Deze wereld heeft nooit twee mensen bevatte, God was onze vader, nou ja, naar de hel met het moederland.

Ik ga naar mijn vaderland, laat ze schreeuwen - lelijk, maar we mogen haar,

Doornroosje, goedgelovig voor de klootzakken, nou ja, maar voor ons - tra-la-la-la ...

Hé baas!