Бродяга - ДДТ

На дороге разбитое тело,

На деревьях останки души -

Одинокая смерть пролетела,

В этой Богом забытой глуши.

Он лежал на истлевшем бурьяне,

Плыли в небе слепые глаза.

Безымянный, босой, окаянный,

А вдали собиралась гроза.

На груди в свете молний сияли

Два червя да серебряный крест.

А вдали молча горы стояли,

Стерегли пустоту этих мест.

Эй, бродяга, ты сын человечий,

Где твой конь, где жена, где село?

Облаками окутавши плечи,

Мать-гроза отпевала его.

Сколько лет ты по свету скитался?

Как давно от родимой двери?

В даль ушел и навек там остался,

Господь, душу его забери.

Закопал я его под ольхою,

Свет от молний стекал по усам,

Не увидел я тень за собою...

Понял, что хоронил себя сам.

Een gebroken lichaam op de weg

Op de bomen de overblijfselen van de ziel -

Eenzame dood vloog voorbij

In deze godvergeten wildernis.

Hij lag op het verrotte onkruid,

Blinde ogen zweefden in de lucht.

Naamloos, blootsvoets, vervloekt,

En in de verte stapelde zich een storm op.

Op de borst in het licht van de bliksem scheen

Twee wormen en een zilveren kruis.

En in de verte stonden de bergen stil,

Bewaakte de leegte van deze plaatsen.

Hey zwerver, je bent de zoon van de mens

Waar is je paard, waar is je vrouw, waar is het dorp?

Wolken gewikkeld rond de schouders,

Onweersbui moeder begroef hem.

Hoeveel jaar zwerf je al over de wereld?

Hoe lang is het geleden vanaf je geboortedeur?

Hij ging ver en bleef daar voor altijd,

Heer, neem zijn ziel.

Ik begroef het onder een elzenboom,

Het licht van de bliksem stroomde langs de snor,

Ik zag de schaduw achter me niet...

Ik realiseerde me dat ik mezelf begroef.