Upon This Earth - David Sylvian

«Looking by chance in at the open window

I saw my own self seated in his chair

With gaze abstracted, furrowed forehead

Unkempt hair

I thought that I had suddenly come to die

That to a cold corpse this was my farewell

Until the pen moved slowly upon paper

And tears fell

He had written a name, yours, in printed letters:

One word on which bemusedly to pore;

No protest, no desire, your naked name

Nothing more

Would it be tomorrow, would it be next year?

But the vision was not false, this much I knew;

And I turned angrily from the open window

Aghast at you

Why never a warning, either by speech or look

That the love you cruelly gave me could not last?

Already it was too late: the bait swallowed

The hook fast"

"Toevallig in het open raam kijken"

Ik zag mezelf in zijn stoel zitten

Met geabstraheerde blik, gefronst voorhoofd

Onverzorgd haar

Ik dacht dat ik plotseling was gekomen om te sterven

Dat van een koud lijk dit mijn afscheid was

Totdat de pen langzaam op papier bewoog

En er vielen tranen

Hij had een naam geschreven, de jouwe, in gedrukte letters:

Een woord waarover verbijsterd tot porie;

Geen protest, geen verlangen, je naakte naam

Niets meer

Zou het morgen zijn, zou het volgend jaar zijn?

Maar het visioen was niet vals, zoveel wist ik;

En ik draaide me boos om van het open raam

Ontzet over jou

Waarom nooit een waarschuwing, noch door woord noch door te kijken

Dat de liefde die je me zo wreed gaf niet kon duren?

Het was al te laat: het aas slikte

De haak snel"