The Greatest Living Englishman - David Sylvian

Here we are then, here we are

Notes from a suicide

And he will never ever be

The greatest living Englishman

It’s such a melancholy blue

Or a grey of no significance

Plastic coated surfaces

A space to place his suitcase

As he’s bussed from A to B

But it’s such a melancholy blue

The curtains round the bed are drawn

Broadcast voices from the ward

The humming of machines are heard

But there are distances between

Yes, there are distances between

His aspirations visited him nightly

And amounted to so little

Too much self in his writing

Now he will never ever be

The greatest living Englishman

The engine shifts into second gear

They’re all aboard accounted for

It’s a journey he must make alone

The black sheep boy is leaving home

It’s been rehearsed a thousand times or more

He’s well prepared of that he’s sure

But still it’s such a melancholy blue

He’s erased a page of history

Much as he’d intended to

He wouldn’t speak or show you he was happy

Though you’d meet him with your eyes

There was a wall that always stood between you

He’d shut himself outside

And the love that he engendered

Would never be enough

For him to feel alive

Warm and tender

He’d shut himself outside

Not a fake nor a sham

But dug in deep and fighting

The world could not embrace a man

With so much self in his writing

And he was never gonna be

The greatest living Englishman

He had ideas above his station

Minor virtues go unmentioned

Little England you fit like a straightjacket

Hemmed by the genius of others

He said «to conquer the world is not to leave a trace

Remove even the shadow of the memory of your face»

A grey of no significance

Hier zijn we dan, hier zijn we

Aantekeningen van een zelfmoord

En dat zal hij nooit worden

De grootste levende Engelsman

Het is zo melancholisch blauw

Of een grijs van geen betekenis

Met kunststof gecoate oppervlakken

Een ruimte om zijn koffer te plaatsen

Terwijl hij met de bus van A naar B wordt vervoerd

Maar het is zo melancholisch blauw

De gordijnen om het bed zijn dicht

Stemmen uitzenden vanaf de afdeling

Het zoemen van machines is hoorbaar

Maar er zijn afstanden tussen

Ja, er zijn afstanden tussen

Zijn ambities bezochten hem elke nacht

En zo weinig bedroeg

Te veel zelf in zijn schrijven

Nu zal hij dat nooit meer zijn

De grootste levende Engelsman

De motor schakelt naar de tweede versnelling

Ze zijn allemaal aan boord verantwoord

Het is een reis die hij alleen moet maken

De jongen met het zwarte schaap gaat het huis uit

Er is al duizend keer of vaker gerepeteerd

Hij is er goed op voorbereid, dat weet hij zeker

Maar toch is het zo melancholisch blauw

Hij heeft een pagina met geschiedenis gewist

Zoals hij van plan was geweest

Hij wilde niet praten of je laten zien dat hij gelukkig was

Hoewel je hem zou ontmoeten met je ogen

Er was een muur die altijd tussen jullie stond

Hij zou zich buiten opsluiten

En de liefde die hij veroorzaakte

Zou nooit genoeg zijn

Zodat hij zich levend voelt

Warm en zacht

Hij zou zich buiten opsluiten

Geen nep of schijnvertoning

Maar diep ingegraven en vechtend

De wereld kan een man niet omarmen

Met zo veel zelf in zijn schrijven

En dat zou hij nooit worden

De grootste levende Engelsman

Hij had ideeën boven zijn stand

Kleine deugden worden niet genoemd

Little England je past als een keurslijf

Omzoomd door het genie van anderen

Hij zei "de wereld veroveren is geen spoor achterlaten"

Verwijder zelfs de schaduw van de herinnering aan je gezicht»

Een grijs van geen betekenis